ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
Σε αυτό το χώρο δημοσιεύονται αναφορές επιτυχίας, απο ανθρώπους που είχαν προβλήματα υγείας. Και άλλα άρθρα θα προστίθενται, αφού μεταφραστούν στα Ελληνικά...
( Κάντε click, πάνω σε έναν τίτλο, για να διαβάσετε το αντίστοιχο κείμενο )
( Κάντε click, πάνω σε έναν τίτλο, για να διαβάσετε το αντίστοιχο κείμενο )
ΘεραπΕΙα εθισμοΥ
Π.Ζ., 59 ετών
Κοινότητα της Λυών, Γαλλία
Αύγουστος 2013
Αναφορά επιτυχίας
Θεραπεία εθισμού στο αλκοόλ
Ι. Επιβάρυνση
Δεν θυμάμαι ακριβώς ούτε πότε δοκίμασα για πρώτη φορά αλκοόλ, ούτε σε ποιον τόπο.
Ίσως ήθελα απλά να κάνω όπως έκανε ο πατέρας μου. Εκείνος συνήθιζε να πίνει κόκκινο κρασί με το μεσημεριανό και το βραδινό του φαγητό, νερωμένο επειδή έτσι τον ξεδιψούσε. Το γυαλιστερό κόκκινο μπουκάλι του κρασιού ήταν πάντα θρονιασμένο καταμεσίς στο τραπέζι, και το είχαμε συνηθίσει με τον ίδιο τρόπο όπως το ψωμί και το αλάτι. Ο πατέρας μου έπινε με μέτρο, η συμπεριφορά του δεν άλλαζε καθόλου, ούτε η υγεία του υπέφερε. Αυτό με έκανε να πιστέψω ότι το κρασί είναι κάτι φυσικό και αβλαβές.
Έτσι λοιπόν και στην προσωπική μου ζωή, αρχικά όταν σπούδαζα και μετά στη δική μου οικογένεια, το μπουκάλι με το κρασί ήταν σταθερά πάνω στο τραπέζι του φαγητού, και δεν έλειπε ποτέ.
Η συνέπεια ήταν ότι το κρασί κατέστρεψε τη ζωή μου και την οικογένειά μου, έφθειρε το σώμα μου και παρέλυσε την καθημερινή μου ζωή.
Δεν έχω ξεκάθαρη ανάμνηση πώς έγιναν όλα αυτά. Ο οργανισμός μου έμοιαζε να έχει καλή αντίσταση στα αποτελέσματα του αλκοόλ, ήξερα πάντα να μην υπερβαίνω τα όριά μου, με μόνη εξαίρεση τις υπερβολές που κάνει κάθε φοιτητής. Μεθούσα πολύ σπάνια. Στην πράξη δεν αισθανόμουν ποτέ ότι είχα πιει υπερβολικά πολύ.
Όμως τόσο η οικογένεια όσο και οι φίλοι μου είχαν διαφορετική γνώμη, και με προειδοποιούσαν. Μολονότι δεν έμοιαζα μεθυσμένος, έπινα αλκοόλ πολύ τακτικά. Στο σπίτι μου έπινα κυρίως κρασί όπως ο πατέρας μου, ιδιαίτερα με το φαγητό, αλλά αρκετά μεγαλύτερη ποσότητα από ότι εκείνος. Συχνά έπινα κρασί πριν το φαγητό, καθώς και δυνατά ποτά. Μού άρεσε να προσκαλώ φίλους που απολάμβαναν το κρασί. Έτσι κατέληξα να πίνω όλο και περισσότερο αλκοόλ, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου.
Καθώς περνούσε ο καιρός η ποσότητα αλκοόλ που καταναλώναμε αυξανόταν χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Οι δυο μαζί πίναμε δυο μπουκάλια κρασί. Και δεν υπολόγιζα το κρασί που έπινα κατά καιρούς σε γεύματα της εταιρίας. Τα σαββατοκύριακα ήταν πάντα ακόμα χειρότερα, με κρασί σε όλα τα γεύματα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο γάμος μας άρχισε να έχει προβλήματα, ιδιαίτερα τα βράδια. Οι πιέσεις και τα παράπονα που συσσωρεύονταν κατά τη διάρκεια της ημέρας σήκωναν κεφάλι στο βραδινό τραπέζι. Πιωμένοι και οι δυο, γινόμασταν επιθετικοί, εκδικητικοί και χάναμε τελείως τον έλεγχο των συναισθημάτων στη σχέση μας. Ήταν αδύνατον πια να κάνουμε λογικές και εποικοδομητικές συζητήσεις. Κάθε κουβέντα μας κατέληγε σε τσακωμό. Και καθώς δεν ήμασταν πια ικανοί να βρίσκουμε λύσεις, οι ίδιες αιώνες διαφωνίες και δυσβάσταχτες καταστάσεις ζωής επέστρεφαν κάθε βράδυ.
Τότε όφειλα να είχα πάρει στα σοβαρά την κατάσταση. Όμως είχα την πεποίθηση ότι ο αλκοολισμός δεν είναι πραγματική αρρώστια αλλά απλά μια αδυναμία χαρακτήρα. Την εποχή εκείνη δεν γνώριζα ακόμα ότι ο εθισμός στο αλκοόλ είναι χρόνια πάθηση με μεγάλη συχνότητα υποτροπών, που απαιτεί θεραπεία από ειδικό σύμβουλο ή ψυχολόγο. Χωρίς ούτε τότε τα αποτελέσματα να είναι σταθερά. Ακόμα και όταν με μεγάλο αγώνα καταφέρεις να απέχεις από το πιοτό, πολύ σπάνια δίνεις οριστική λύση στο πρόβλημα.
Στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας οι εντάσεις και η κατανάλωση αλκοόλ προκάλεσε μεγάλα προβλήματα τόσο στη δική μου δουλειά όσο και στης γυναίκας μου. Ο γάμος μας δεν ήταν ικανός να αντέξει. Μετά από ένα προσωρινό χωρισμό και πέντε χρόνια γεμάτα συγκρούσεις, πήραμε διαζύγιο το 2008. Το αλκοόλ είχε καταφέρει να νικήσει την οικογένειά μου. Την ίδια χρονιά ξαφνικά μας άφησε χρόνους η μητέρα μου. Λίγο πριν αρχίσω στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ η κατάστασή μου ήταν πολύ δύσκολη. Ζούσα μόνος με μια πολύ μπλεγμένη σχέση πίσω μου. Είχα να αντιμετωπίσω διάφορα προβλήματα στην οικογένεια και στη δουλειά μου. Δεν είχα ακόμα αντιληφθεί πραγματικά σε πόσο μεγάλο βαθμό το αλκοόλ ευθυνόταν για τη διάλυση της οικογένειάς μου.
Άρχισα όμως να αναγνωρίζω τον εθισμό μου και τις πολλές συνέπειές του. Το αλκοόλ είχε γίνει, ολοένα και περισσότερο, ο τρόπος μου να ξεφεύγω από μια πραγματικότητα που ήμουν ανίκανος να αντιμετωπίσω. Όταν κάποιος είναι μόνος του, πολύ εύκολα αισθάνεται οίκτο για τον εαυτό του. Το αλκοόλ ναρκώνει τη συνείδηση και κάνει τη ζωή πιο ανεκτή, αλλά μετά η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι εφιαλτική. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και όταν δεν ήμουν σε κατάσταση μέθης, ο οργανισμός μου δεν είχε πια δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τις επείγουσες ανάγκες της ζωής μου και του μέλλοντός μου. Είχα χρόνιους πόνους στο συκώτι. Ένας γιατρός που επισκέφτηκα με προειδοποίησε πως αν δεν σταματούσα το πιοτό, κινδύνευα να πάθω κίρρωση του ήπατος. Ήμουν σε βαθιά κατάθλιψη και σκέφτηκα αρκετές φορές την αυτοκτονία. Είχα ήδη χάσει την εμπιστοσύνη μου στη συμβατική ιατρική και έκανα πειράματα με διάφορους τύπους εναλλακτικής ιατρικής: Βελονοθεραπεία, μαγνητοθεραπεία, ρέικι, υπνοθεραπεία, κλπ. Αυτές οι μορφές θεραπείας έφεραν προσωρινά μόνο αποτελέσματα.
ΙΙ. Πώς βρήκα τη διδασκαλία;
Το Φεβρουάριο 2010 συνάντησα σε ένα γεύμα κάποιον που είναι στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να μού μιλάει, ένιωσα μια βεβαιότητα που δεν είναι δυνατόν να την εξηγήσω, ότι πρέπει να έρθω αμέσως σε επαφή με τον Κύκλο των Φίλων. Δεν το καθυστέρησα καθόλου, στις 20 Φεβρουαρίου 2010 έγινε η Εισαγωγή μου στη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ σε μια από τις Κοινότητες στο Παρίσι.
ΙΙΙ. Ίαση
Την ημέρα εκείνη δεν αισθάνθηκα πολύ Θεραπευτικό ρεύμα (Χάιλστρομ), μόνο κάποιο ήπιο μηρμύγκιασμα παρόμοιο με εκείνο στις ασκήσεις Τσι Κονγκ (Qi-Gong) που συνέχιζα να κάνω. Ξαφνικά όμως ένιωσα πολύ βέβαιος ότι θέλω να συνεχίσω να κάνω Συντονισμό! (Άινστελεν) Η οικογενειακή ατμόσφαιρα μέσα στην Κοινότητα με άγγιζε βαθιά, και αισθανόμουν ξεκάθαρα ότι θα επιστρέψω. Είχαν περάσει πέντε μήνες από την Εισαγωγή μου. Νομίζω ότι δεν είχα λείψει από καμιά ώρα της Κοινότητας. Έκανα Συντονισμό δυο φορές κάθε μέρα, ακριβώς όπως δίδαξε ο Μπρούνο Γκρένινγκ. Απέκτησα μεγαλύτερη ευαισθησία. Αισθανόμουν όλο και περισσότερο το Θεραπευτικό Ρεύμα. Ένιωθα μηρμύγκιασμα στα χέρια μου και στο κεφάλι μου αλλά όχι στα πόδια μου.
Πήγα στην πρώτη ημερίδα μου. Εκεί συνάντησα την κυρία που είναι επιφορτισμένη με τις μεταφράσεις για ολόκληρο τον κόσμο. Μού ζήτησε και συμφώνησα να μεταφράζω από τα αγγλικά, και στη συνέχεια επίσης από τα γερμανικά. Η πρώτη μετάφραση που έκανα είχε θέμα την ίαση από εθισμό. Μπρούνο, σε ευχαριστώ για αυτή την ενθάρρυνση. Τότε κάθησα και έγραψα έναν κατάλογο παρακλήσεων για τον Μπρούνο Γκρένινγκ, σαν τη λίστα με ψώνια από το σουπερμαρκετ που γράφουμε την ημέρα που πληρωνόμαστε. Μία από τις παρακλήσεις μου ήταν να σταματήσω να πίνω. Μετά από τρεις μήνες η έμπνευση από τη μετάφραση με βοήθησε να ελαττώσω την ποσότητα αλκοόλ που έπινα. Όμως ο εθισμός ήταν ακόμα πολύ ισχυρός. Λίγες εβδομάδες αργότερα ξέχασα την απόφασή μου και άρχισα πάλι να πίνω υπερβολικά. Για να δικαιολογηθώ έλεγα στον εαυτό μου ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα που χρειάζεται να τακτοποιήσω στη ζωή μου. Όπως η απόφασή μου να μετακομίσω από το Παρίσι στη Λυών.
Τον Αύγουστο του 2010 έκανα διακοπές και ήταν μαζί ο πατέρας μου. Κάλεσα για δείπνο τον καλύτερο φίλο μου, που γνωρίζει και εκτιμά τα κρασιά. Για να τον ευχαριστήσω επέλεξα τα καλύτερα κρασιά από την κάβα μου, τρία μπουκάλια – ανάμεσά τους και ένα Grand Cru 20 τουλάχιστον ετών. Χρειαζόμασταν μόνο δύο μπουκάλια αλλά επέλεξα τρία μήπως ένα από αυτά ήταν χαλασμένο ή δεν έβγαινε ο φελλός. Τελικά και τα τρία ήταν σε άριστη κατάσταση, και οι δυο μας τελειώσαμε και τα τρία μπουκάλια.
Η επιθυμία μου να σταματήσω τελείως να πίνω ήταν ακόμα πολύ μακριά. Όμως ο Μπρούνο Γκρένινγκ ήταν κοντά μου και έτσι την ημέρα άρχισε η ίασή μου, παρά τις τελείως ακατάλληλες συνθήκες. Ξαφνικά, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν μού άρεσε η γεύση του κρασιού και αναρωτιόμουν τι λόγο έχω και πίνω. Συνέχισα όμως να πίνω ως το τέλος, χωρίς να μού αρέσει, απλά και μόνο για να ευχαριστήσω τον φιλοξενούμενό μου και να μην «χαλάσω την ατμόσφαιρα».
Στη συνέχεια ένα βράδυ ο πατέρας μου μού πρόσφερε ένα παστίς, από τα ελάχιστα απεριτίφ που μού άρεσαν και έπινα από παλιά. Δεν άδειασα το ποτήρι, που έμεινε μισογεμάτο χωρίς να ενδιαφέρομαι να το πιω. Ο πατέρας μου παραξενεύτηκε και με ρώτησε «Δεν θα τελειώσεις το ποτήρι σου;» Του απάντησα «Όχι, ευχαριστώ», ενώ μέσα μου σκεφτόμουν «Δεν μού αρέσει πια καθόλου».
Το επόμενο πρωί η αλλαγή επαληθεύτηκε. Όταν πια τέλειωνε το γεύμα, συνειδητοποίησα ότι στο ποτήρι μου δεν είχα κρασί αλλά νερό. Κανονικά, με την καλοκαιρινή θερμοκρασία, θα ήταν γεμάτο με αφρώδες ροζέ κρασί από την καράφα που ήταν μπροστά μου πάνω στο τραπέζι όλη την ώρα. Όμως δεν ήπια ούτε μια σταγόνα, και ούτε κάν το σκέφτηκα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα προσέξει κάν ότι ακριβώς μπροστά μου πάνω στο τραπέζι υπήρχε η καράφα με το ροζέ. Χωρίς καμία προσπάθεια, τελείως φυσικά, είχα αποφασίσει από την αρχή να πιω νερό. Με άλλα λόγια, κάτι είχε αλλάξει! Δεν είχα προσέξει ποια στιγμή συνέβη, αλλά η Θεία Χάρη ήταν μαζί μου.
Δεν έχω πια την παραμικρή επιθυμία για κρασί. Έχει λήξει, τέλειωσε, έχω θεραπευτεί.
Από τον Αύγουστο του 2010, πριν τρία ακριβώς χρόνια σήμερα, δεν έχω αγγίξει ούτε σταγόνα αλκοόλ. Συγγνώμη, ας είμαι πιο ακριβής: σε τρεις ή τέσσερις οικογενειακές συγκεντρώσεις, το έκανα απλά και μόνο από ευγένεια, χωρίς την παραμικρή επιθυμία και χωρίς να ευχαριστιέμαι τη γεύση, που μάλιστα κάποιες φορές την ένιωθα αηδιαστική. Δεν άδειασα ποτέ το ποτήρι μου, χωρίς αυτό να χρειαστεί προσπάθεια ή θέληση. Απλούστατα το κρασί δεν με ενδιέφερε πια καθόλου. Έτσι τελειώνει η ιστορία μου, έχω θεραπευτεί! Τι απίστευτη ελευθερία, και πόσο εύκολα μου τη χάρισε ο Μπρούνο! Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Μπρούνο Γκρένινγκ και τον Ουράνιο Πατέρα μας που έχω απελευθερωθεί από το αλκοόλ. Είμαι γεμάτος εμπιστοσύνη και ελπίδα για όλες τις άλλες μορφές σωτηρίας που οι άνθρωποι μπορούν να βιώνουν, αρκεί να πιστεύουν και να ακολουθούν. Σας εύχομαι όλα τα απολύτως καλύτερα.
Σχόλιο ψυχολόγου
Η εξάρτηση από το αλκοόλ που περιγράφεται πιο πάνω διήρκεσε ολόκληρη την ενήλικη ζωή του ασθενούς. Η ασθένεια οδήγησε σε διαζύγιο, σε ηπατικούς πόνους και σε κίνδυνο κίρρωσης του ήπατος, όπως και σε κατάθλιψη και σκέψεις αυτοκτονίας. Από την ψυχολογική σκοπιά, είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο να επέλθει τόσο γρήγορα η πλήρης θεραπεία από αυτή την ασθένεια, τον εθισμό στο αλκοόλ, ιδιαίτερα όταν δεν έχει χρησιμοποιηθεί κανένα άλλο θεραπευτικό μέσο. Η σύνδεση μεταξύ της θεραπείας και της διδασκαλίας του Μπρούνο Γκρένινγκ είναι προφανής.
Clelia Taglienti, Ψυχολόγος.
Κοινότητα της Λυών, Γαλλία
Αύγουστος 2013
Αναφορά επιτυχίας
Θεραπεία εθισμού στο αλκοόλ
Ι. Επιβάρυνση
Δεν θυμάμαι ακριβώς ούτε πότε δοκίμασα για πρώτη φορά αλκοόλ, ούτε σε ποιον τόπο.
Ίσως ήθελα απλά να κάνω όπως έκανε ο πατέρας μου. Εκείνος συνήθιζε να πίνει κόκκινο κρασί με το μεσημεριανό και το βραδινό του φαγητό, νερωμένο επειδή έτσι τον ξεδιψούσε. Το γυαλιστερό κόκκινο μπουκάλι του κρασιού ήταν πάντα θρονιασμένο καταμεσίς στο τραπέζι, και το είχαμε συνηθίσει με τον ίδιο τρόπο όπως το ψωμί και το αλάτι. Ο πατέρας μου έπινε με μέτρο, η συμπεριφορά του δεν άλλαζε καθόλου, ούτε η υγεία του υπέφερε. Αυτό με έκανε να πιστέψω ότι το κρασί είναι κάτι φυσικό και αβλαβές.
Έτσι λοιπόν και στην προσωπική μου ζωή, αρχικά όταν σπούδαζα και μετά στη δική μου οικογένεια, το μπουκάλι με το κρασί ήταν σταθερά πάνω στο τραπέζι του φαγητού, και δεν έλειπε ποτέ.
Η συνέπεια ήταν ότι το κρασί κατέστρεψε τη ζωή μου και την οικογένειά μου, έφθειρε το σώμα μου και παρέλυσε την καθημερινή μου ζωή.
Δεν έχω ξεκάθαρη ανάμνηση πώς έγιναν όλα αυτά. Ο οργανισμός μου έμοιαζε να έχει καλή αντίσταση στα αποτελέσματα του αλκοόλ, ήξερα πάντα να μην υπερβαίνω τα όριά μου, με μόνη εξαίρεση τις υπερβολές που κάνει κάθε φοιτητής. Μεθούσα πολύ σπάνια. Στην πράξη δεν αισθανόμουν ποτέ ότι είχα πιει υπερβολικά πολύ.
Όμως τόσο η οικογένεια όσο και οι φίλοι μου είχαν διαφορετική γνώμη, και με προειδοποιούσαν. Μολονότι δεν έμοιαζα μεθυσμένος, έπινα αλκοόλ πολύ τακτικά. Στο σπίτι μου έπινα κυρίως κρασί όπως ο πατέρας μου, ιδιαίτερα με το φαγητό, αλλά αρκετά μεγαλύτερη ποσότητα από ότι εκείνος. Συχνά έπινα κρασί πριν το φαγητό, καθώς και δυνατά ποτά. Μού άρεσε να προσκαλώ φίλους που απολάμβαναν το κρασί. Έτσι κατέληξα να πίνω όλο και περισσότερο αλκοόλ, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου.
Καθώς περνούσε ο καιρός η ποσότητα αλκοόλ που καταναλώναμε αυξανόταν χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Οι δυο μαζί πίναμε δυο μπουκάλια κρασί. Και δεν υπολόγιζα το κρασί που έπινα κατά καιρούς σε γεύματα της εταιρίας. Τα σαββατοκύριακα ήταν πάντα ακόμα χειρότερα, με κρασί σε όλα τα γεύματα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο γάμος μας άρχισε να έχει προβλήματα, ιδιαίτερα τα βράδια. Οι πιέσεις και τα παράπονα που συσσωρεύονταν κατά τη διάρκεια της ημέρας σήκωναν κεφάλι στο βραδινό τραπέζι. Πιωμένοι και οι δυο, γινόμασταν επιθετικοί, εκδικητικοί και χάναμε τελείως τον έλεγχο των συναισθημάτων στη σχέση μας. Ήταν αδύνατον πια να κάνουμε λογικές και εποικοδομητικές συζητήσεις. Κάθε κουβέντα μας κατέληγε σε τσακωμό. Και καθώς δεν ήμασταν πια ικανοί να βρίσκουμε λύσεις, οι ίδιες αιώνες διαφωνίες και δυσβάσταχτες καταστάσεις ζωής επέστρεφαν κάθε βράδυ.
Τότε όφειλα να είχα πάρει στα σοβαρά την κατάσταση. Όμως είχα την πεποίθηση ότι ο αλκοολισμός δεν είναι πραγματική αρρώστια αλλά απλά μια αδυναμία χαρακτήρα. Την εποχή εκείνη δεν γνώριζα ακόμα ότι ο εθισμός στο αλκοόλ είναι χρόνια πάθηση με μεγάλη συχνότητα υποτροπών, που απαιτεί θεραπεία από ειδικό σύμβουλο ή ψυχολόγο. Χωρίς ούτε τότε τα αποτελέσματα να είναι σταθερά. Ακόμα και όταν με μεγάλο αγώνα καταφέρεις να απέχεις από το πιοτό, πολύ σπάνια δίνεις οριστική λύση στο πρόβλημα.
Στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας οι εντάσεις και η κατανάλωση αλκοόλ προκάλεσε μεγάλα προβλήματα τόσο στη δική μου δουλειά όσο και στης γυναίκας μου. Ο γάμος μας δεν ήταν ικανός να αντέξει. Μετά από ένα προσωρινό χωρισμό και πέντε χρόνια γεμάτα συγκρούσεις, πήραμε διαζύγιο το 2008. Το αλκοόλ είχε καταφέρει να νικήσει την οικογένειά μου. Την ίδια χρονιά ξαφνικά μας άφησε χρόνους η μητέρα μου. Λίγο πριν αρχίσω στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ η κατάστασή μου ήταν πολύ δύσκολη. Ζούσα μόνος με μια πολύ μπλεγμένη σχέση πίσω μου. Είχα να αντιμετωπίσω διάφορα προβλήματα στην οικογένεια και στη δουλειά μου. Δεν είχα ακόμα αντιληφθεί πραγματικά σε πόσο μεγάλο βαθμό το αλκοόλ ευθυνόταν για τη διάλυση της οικογένειάς μου.
Άρχισα όμως να αναγνωρίζω τον εθισμό μου και τις πολλές συνέπειές του. Το αλκοόλ είχε γίνει, ολοένα και περισσότερο, ο τρόπος μου να ξεφεύγω από μια πραγματικότητα που ήμουν ανίκανος να αντιμετωπίσω. Όταν κάποιος είναι μόνος του, πολύ εύκολα αισθάνεται οίκτο για τον εαυτό του. Το αλκοόλ ναρκώνει τη συνείδηση και κάνει τη ζωή πιο ανεκτή, αλλά μετά η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι εφιαλτική. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και όταν δεν ήμουν σε κατάσταση μέθης, ο οργανισμός μου δεν είχε πια δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τις επείγουσες ανάγκες της ζωής μου και του μέλλοντός μου. Είχα χρόνιους πόνους στο συκώτι. Ένας γιατρός που επισκέφτηκα με προειδοποίησε πως αν δεν σταματούσα το πιοτό, κινδύνευα να πάθω κίρρωση του ήπατος. Ήμουν σε βαθιά κατάθλιψη και σκέφτηκα αρκετές φορές την αυτοκτονία. Είχα ήδη χάσει την εμπιστοσύνη μου στη συμβατική ιατρική και έκανα πειράματα με διάφορους τύπους εναλλακτικής ιατρικής: Βελονοθεραπεία, μαγνητοθεραπεία, ρέικι, υπνοθεραπεία, κλπ. Αυτές οι μορφές θεραπείας έφεραν προσωρινά μόνο αποτελέσματα.
ΙΙ. Πώς βρήκα τη διδασκαλία;
Το Φεβρουάριο 2010 συνάντησα σε ένα γεύμα κάποιον που είναι στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να μού μιλάει, ένιωσα μια βεβαιότητα που δεν είναι δυνατόν να την εξηγήσω, ότι πρέπει να έρθω αμέσως σε επαφή με τον Κύκλο των Φίλων. Δεν το καθυστέρησα καθόλου, στις 20 Φεβρουαρίου 2010 έγινε η Εισαγωγή μου στη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ σε μια από τις Κοινότητες στο Παρίσι.
ΙΙΙ. Ίαση
Την ημέρα εκείνη δεν αισθάνθηκα πολύ Θεραπευτικό ρεύμα (Χάιλστρομ), μόνο κάποιο ήπιο μηρμύγκιασμα παρόμοιο με εκείνο στις ασκήσεις Τσι Κονγκ (Qi-Gong) που συνέχιζα να κάνω. Ξαφνικά όμως ένιωσα πολύ βέβαιος ότι θέλω να συνεχίσω να κάνω Συντονισμό! (Άινστελεν) Η οικογενειακή ατμόσφαιρα μέσα στην Κοινότητα με άγγιζε βαθιά, και αισθανόμουν ξεκάθαρα ότι θα επιστρέψω. Είχαν περάσει πέντε μήνες από την Εισαγωγή μου. Νομίζω ότι δεν είχα λείψει από καμιά ώρα της Κοινότητας. Έκανα Συντονισμό δυο φορές κάθε μέρα, ακριβώς όπως δίδαξε ο Μπρούνο Γκρένινγκ. Απέκτησα μεγαλύτερη ευαισθησία. Αισθανόμουν όλο και περισσότερο το Θεραπευτικό Ρεύμα. Ένιωθα μηρμύγκιασμα στα χέρια μου και στο κεφάλι μου αλλά όχι στα πόδια μου.
Πήγα στην πρώτη ημερίδα μου. Εκεί συνάντησα την κυρία που είναι επιφορτισμένη με τις μεταφράσεις για ολόκληρο τον κόσμο. Μού ζήτησε και συμφώνησα να μεταφράζω από τα αγγλικά, και στη συνέχεια επίσης από τα γερμανικά. Η πρώτη μετάφραση που έκανα είχε θέμα την ίαση από εθισμό. Μπρούνο, σε ευχαριστώ για αυτή την ενθάρρυνση. Τότε κάθησα και έγραψα έναν κατάλογο παρακλήσεων για τον Μπρούνο Γκρένινγκ, σαν τη λίστα με ψώνια από το σουπερμαρκετ που γράφουμε την ημέρα που πληρωνόμαστε. Μία από τις παρακλήσεις μου ήταν να σταματήσω να πίνω. Μετά από τρεις μήνες η έμπνευση από τη μετάφραση με βοήθησε να ελαττώσω την ποσότητα αλκοόλ που έπινα. Όμως ο εθισμός ήταν ακόμα πολύ ισχυρός. Λίγες εβδομάδες αργότερα ξέχασα την απόφασή μου και άρχισα πάλι να πίνω υπερβολικά. Για να δικαιολογηθώ έλεγα στον εαυτό μου ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα που χρειάζεται να τακτοποιήσω στη ζωή μου. Όπως η απόφασή μου να μετακομίσω από το Παρίσι στη Λυών.
Τον Αύγουστο του 2010 έκανα διακοπές και ήταν μαζί ο πατέρας μου. Κάλεσα για δείπνο τον καλύτερο φίλο μου, που γνωρίζει και εκτιμά τα κρασιά. Για να τον ευχαριστήσω επέλεξα τα καλύτερα κρασιά από την κάβα μου, τρία μπουκάλια – ανάμεσά τους και ένα Grand Cru 20 τουλάχιστον ετών. Χρειαζόμασταν μόνο δύο μπουκάλια αλλά επέλεξα τρία μήπως ένα από αυτά ήταν χαλασμένο ή δεν έβγαινε ο φελλός. Τελικά και τα τρία ήταν σε άριστη κατάσταση, και οι δυο μας τελειώσαμε και τα τρία μπουκάλια.
Η επιθυμία μου να σταματήσω τελείως να πίνω ήταν ακόμα πολύ μακριά. Όμως ο Μπρούνο Γκρένινγκ ήταν κοντά μου και έτσι την ημέρα άρχισε η ίασή μου, παρά τις τελείως ακατάλληλες συνθήκες. Ξαφνικά, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν μού άρεσε η γεύση του κρασιού και αναρωτιόμουν τι λόγο έχω και πίνω. Συνέχισα όμως να πίνω ως το τέλος, χωρίς να μού αρέσει, απλά και μόνο για να ευχαριστήσω τον φιλοξενούμενό μου και να μην «χαλάσω την ατμόσφαιρα».
Στη συνέχεια ένα βράδυ ο πατέρας μου μού πρόσφερε ένα παστίς, από τα ελάχιστα απεριτίφ που μού άρεσαν και έπινα από παλιά. Δεν άδειασα το ποτήρι, που έμεινε μισογεμάτο χωρίς να ενδιαφέρομαι να το πιω. Ο πατέρας μου παραξενεύτηκε και με ρώτησε «Δεν θα τελειώσεις το ποτήρι σου;» Του απάντησα «Όχι, ευχαριστώ», ενώ μέσα μου σκεφτόμουν «Δεν μού αρέσει πια καθόλου».
Το επόμενο πρωί η αλλαγή επαληθεύτηκε. Όταν πια τέλειωνε το γεύμα, συνειδητοποίησα ότι στο ποτήρι μου δεν είχα κρασί αλλά νερό. Κανονικά, με την καλοκαιρινή θερμοκρασία, θα ήταν γεμάτο με αφρώδες ροζέ κρασί από την καράφα που ήταν μπροστά μου πάνω στο τραπέζι όλη την ώρα. Όμως δεν ήπια ούτε μια σταγόνα, και ούτε κάν το σκέφτηκα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα προσέξει κάν ότι ακριβώς μπροστά μου πάνω στο τραπέζι υπήρχε η καράφα με το ροζέ. Χωρίς καμία προσπάθεια, τελείως φυσικά, είχα αποφασίσει από την αρχή να πιω νερό. Με άλλα λόγια, κάτι είχε αλλάξει! Δεν είχα προσέξει ποια στιγμή συνέβη, αλλά η Θεία Χάρη ήταν μαζί μου.
Δεν έχω πια την παραμικρή επιθυμία για κρασί. Έχει λήξει, τέλειωσε, έχω θεραπευτεί.
Από τον Αύγουστο του 2010, πριν τρία ακριβώς χρόνια σήμερα, δεν έχω αγγίξει ούτε σταγόνα αλκοόλ. Συγγνώμη, ας είμαι πιο ακριβής: σε τρεις ή τέσσερις οικογενειακές συγκεντρώσεις, το έκανα απλά και μόνο από ευγένεια, χωρίς την παραμικρή επιθυμία και χωρίς να ευχαριστιέμαι τη γεύση, που μάλιστα κάποιες φορές την ένιωθα αηδιαστική. Δεν άδειασα ποτέ το ποτήρι μου, χωρίς αυτό να χρειαστεί προσπάθεια ή θέληση. Απλούστατα το κρασί δεν με ενδιέφερε πια καθόλου. Έτσι τελειώνει η ιστορία μου, έχω θεραπευτεί! Τι απίστευτη ελευθερία, και πόσο εύκολα μου τη χάρισε ο Μπρούνο! Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Μπρούνο Γκρένινγκ και τον Ουράνιο Πατέρα μας που έχω απελευθερωθεί από το αλκοόλ. Είμαι γεμάτος εμπιστοσύνη και ελπίδα για όλες τις άλλες μορφές σωτηρίας που οι άνθρωποι μπορούν να βιώνουν, αρκεί να πιστεύουν και να ακολουθούν. Σας εύχομαι όλα τα απολύτως καλύτερα.
Σχόλιο ψυχολόγου
Η εξάρτηση από το αλκοόλ που περιγράφεται πιο πάνω διήρκεσε ολόκληρη την ενήλικη ζωή του ασθενούς. Η ασθένεια οδήγησε σε διαζύγιο, σε ηπατικούς πόνους και σε κίνδυνο κίρρωσης του ήπατος, όπως και σε κατάθλιψη και σκέψεις αυτοκτονίας. Από την ψυχολογική σκοπιά, είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο να επέλθει τόσο γρήγορα η πλήρης θεραπεία από αυτή την ασθένεια, τον εθισμό στο αλκοόλ, ιδιαίτερα όταν δεν έχει χρησιμοποιηθεί κανένα άλλο θεραπευτικό μέσο. Η σύνδεση μεταξύ της θεραπείας και της διδασκαλίας του Μπρούνο Γκρένινγκ είναι προφανής.
Clelia Taglienti, Ψυχολόγος.
ΣαρΑντα χρΟνια ημικρανΙες
Marjeta Krašovec, 63 years old
Μαριέτα Κράσοβετς, 63 ετών
Κοινότητα της Σκόφιγια Λόκα, Σλοβενία
Δεκέμβριος 2013
Αναφορά επιτυχίας
Σαράντα χρόνια ημικρανίες
Ι. Επιβάρυνση
Το 1970, μετά από μια σοβαρή διαφωνία με τον άντρα μου, με έπιασε δύσκολος πονοκέφαλος. Η όρασή μου ελαττώθηκε τόσο πολύ που ζαλιζόμουν και έκανα εμετό. Ένιωθα πίεση και οξύτατο πόνο σε ολόκληρο το κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να κινήσω καθόλου το κεφάλι μου. Ανακουφιζόμουν μόνο όταν ξάπλωνα σε ήσυχο και σκοτεινό δωμάτιο. Ο παραμικρός ήχος με αναστάτωνε, ακόμα και η πιο χαμηλόφωνη συζήτηση. Έπινα ελάχιστο νερό, και με αηδίαζε κάθε είδους τροφή. Μετά από δυο μέρες που αυτή η κατάσταση δεν βελτιώθηκε καθόλου, πήγα στο γιατρό επειδή χρειαζόμουν να μου υπογράψει βεβαίωση για τη δουλειά μου.
Όλες οι εξετάσεις έδειξαν ότι το πρόβλημά μου ήταν η ημικρανία. Ο γιατρός μού συνταγογράφησε ένα φάρμακο σε σταγόνες, δεν θυμάμαι πια το όνομά του. Το φάρμακο βελτίωσε τον πόνο ώστε μπορούσα να κινώ αργά το κεφάλι μου, και μετά από μία εβδομάδα έφαγα ένα άσπρο ψωμάκι. Όμως κάθε δύο εβδομάδες με έπιαναν κρίσεις ημικρανίας. Τότε έπαιρνα καθημερινά έξι δισκία Avamigran, που ελάττωναν τη συνολική διάρκεια της κρίσης σε 3 έως 5 μέρες, αλλά δεν σταματούσαν τον πόνο. Έμενα ξαπλωμένη σε σκοτεινό δωμάτιο. Σε κάθε κρίση ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που έκανα εμετό οτιδήποτε είχα βάλει στο στομάχι μου.
Το 1971 οι γιατροί με παρέπεμψαν σε βελονιστή για δέκα θεραπείες. Όσο κράτησε αυτή η αγωγή οι ημικρανίες μου έγιναν ελαφρότερες, δυο φορές το μήνα από τρεις μέρες. Ο πόνος ελαττώθηκε τόσο πολύ που μπορούσα να κινώ το κεφάλι μου. Μετά τις δέκα θεραπείες συνέχισα τη βελονοθεραπεία πληρώνοντας εγώ η ίδια, αλλά σε ένα χρόνο σταμάτησα επειδή δεν είχα αρκετά χρήματα. Τότε οι κρίσεις ημικρανίας επέστρεψαν με την ίδια οξύτητα όπως στην αρχή. Με τα δισκία Avamigran διαρκούσαν 3 έως 5 μέρες.
Το 1985 μια γνωστή μου έφερε από την Αυστρία δισκία Adolorin που άρχισα να τα παίρνω παράλληλα με τα Avamigran. Ο συνδυασμός ελάττωσε τον πόνο τόσο πολύ [κατά τη διάρκεια των κρίσεων ημικρανίας] που σταμάτησαν οι εμετοί, μπορούσα να σηκώνομαι από το κρεβάτι, να πίνω νερό και να τρώω ένα λευκό ψωμάκι. Δεν μπορούσα να φάω οτιδήποτε άλλο. Όμως μετά από ένα χρόνο αναγκάστηκα να σταματήσω τα τρία δισκία Adolorin κάθε μέρα επειδή άρχισαν να μού προκαλούν έντονη ταχυκαρδία.
Μετά από αυτό η κατάστασή μου χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο. Ενώ έπαιρνα Avamigran, οι κρίσεις ερχόντουσαν δυο φορές το μήνα και διαρκούσαν ολόκληρη εβδομάδα. Ο πονοκέφαλος ήταν αφόρητος, αισθανόμουν σαν να μου έσφιγγαν το κεφάλι σε μέγγενη. Έμενα στο κρεβάτι σε απόλυτο σκοτάδι και ησυχία. Έπινα ελάχιστο νερό. Δεν ήμουν ικανή να εργάζομαι στην δουλειά μου, που είναι σερβιτόρα, ούτε να κάνω οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι μου. Κάθε φορά που είχα κρίση η οικογένειά μου ήταν αναγκασμένη να κάνει τα πάντα. Έχασα τη διάθεσή μου να ζήσω. Έτσι ήμουν τις μέρες πριν την Εισαγωγή μου στη διδασκαλία.
ΙΙ. Πώς ήρθα στη διδασκαλία
Στις 18 Απριλίου 2009 μια γειτόνισσα μού μίλησε για τον Μπρούνο Γκρένινγκ, και την ίδια μέρα έγινε η Εισαγωγή μου.
ΙΙΙ. Θεραπεία
Κατά τη διάρκεια της Εισαγωγής ένιωσα μέσα μου γαλήνη, και κάτι σαν μηρμύγκιασμα σε ολόκληρο το σώμα μου. Έτσι πίστεψα ότι είναι δυνατόν να δεχθώ βοήθεια. Από τότε κάνω Συντονισμό (Άινστελεν) δυο φορές κάθε μέρα. Την επομένη της Εισαγωγής μου είδα το μεγάλο ντοκιμαντέρ «Το Φαινόμενο Μπρούνο Γκρένινγκ». Κατά τη διάρκεια της προβολής ένιωσα κάτι σαν ελαφράδα στο κεφάλι μου. Επίσης ένιωσα κρύο στο σώμα μου. Η καρδιά μου χτυπούσε πιο έντονα και ένιωθα την ανάγκη να κινούμαι, αλλά άντεξα και είδα το ντοκιμαντέρ ως το τέλος. Τις επόμενες τρεις μέρες είχα πολύ έντονο πονοκέφαλο, ίδιο με τις ημικρανικές μου κρίσεις. Την πρώτη μέρα ζήτησα βοήθεια από τον Μπρούνο Γκρένινγκ και έδωσα ολόψυχα ολόκληρη την κατάστασή μου να την πάρει εκείνος.
Πιστεύω ότι οι πόνοι εκείνων των τριών ημερών ήταν Ρυθμίσεις (Ρέγκελουνγκ). Από την ημέρα της Εισαγωγής μου δεν ξαναπήρα πια το φάρμακο. Αισθάνθηκα ότι δεν το χρειάζομαι. Την τέταρτη μέρα οι Ρυθμίσεις είχαν περάσει. Από τότε αισθάνομαι πολύ καλά. Κάνω εύκολα τη δουλειά μου και όλες τις δουλειές στο σπίτι, ταξιδεύω σε ημερίδες, και μαθαίνω με μεγάλη χαρά πώς να χρησιμοποιώ υπολογιστή. Η θέλησή μου να ζήσω έχει επιστρέψει. Δεν έχω πια αναστολές, είμαι γεμάτη ενέργεια και πολύ ευτυχισμένη.
Ευχαριστώ το Θεό και τον Μπρούνο Γκρένινγκ για αυτή την ίαση.
Σχόλια ιατρού
Για σχεδόν σαράντα χρόνια η κυρία Κράσοβετς υπέφερε δυο φορές το μήνα από κρίσεις ημικρανίας. Τα συμπτώματά της ήταν κεφαλαλγία και έμετοι που διαρκούσαν τρεις μέρες. Η απροσδόκητη ολοκληρωτική βελτίωση μετά την εισαγωγή της στη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί από τη σκοπιά της δικής μου εμπειρίας ως ιατρού.
M. Žumer Pregelj, ιατρός
Μαριέτα Κράσοβετς, 63 ετών
Κοινότητα της Σκόφιγια Λόκα, Σλοβενία
Δεκέμβριος 2013
Αναφορά επιτυχίας
Σαράντα χρόνια ημικρανίες
Ι. Επιβάρυνση
Το 1970, μετά από μια σοβαρή διαφωνία με τον άντρα μου, με έπιασε δύσκολος πονοκέφαλος. Η όρασή μου ελαττώθηκε τόσο πολύ που ζαλιζόμουν και έκανα εμετό. Ένιωθα πίεση και οξύτατο πόνο σε ολόκληρο το κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να κινήσω καθόλου το κεφάλι μου. Ανακουφιζόμουν μόνο όταν ξάπλωνα σε ήσυχο και σκοτεινό δωμάτιο. Ο παραμικρός ήχος με αναστάτωνε, ακόμα και η πιο χαμηλόφωνη συζήτηση. Έπινα ελάχιστο νερό, και με αηδίαζε κάθε είδους τροφή. Μετά από δυο μέρες που αυτή η κατάσταση δεν βελτιώθηκε καθόλου, πήγα στο γιατρό επειδή χρειαζόμουν να μου υπογράψει βεβαίωση για τη δουλειά μου.
Όλες οι εξετάσεις έδειξαν ότι το πρόβλημά μου ήταν η ημικρανία. Ο γιατρός μού συνταγογράφησε ένα φάρμακο σε σταγόνες, δεν θυμάμαι πια το όνομά του. Το φάρμακο βελτίωσε τον πόνο ώστε μπορούσα να κινώ αργά το κεφάλι μου, και μετά από μία εβδομάδα έφαγα ένα άσπρο ψωμάκι. Όμως κάθε δύο εβδομάδες με έπιαναν κρίσεις ημικρανίας. Τότε έπαιρνα καθημερινά έξι δισκία Avamigran, που ελάττωναν τη συνολική διάρκεια της κρίσης σε 3 έως 5 μέρες, αλλά δεν σταματούσαν τον πόνο. Έμενα ξαπλωμένη σε σκοτεινό δωμάτιο. Σε κάθε κρίση ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που έκανα εμετό οτιδήποτε είχα βάλει στο στομάχι μου.
Το 1971 οι γιατροί με παρέπεμψαν σε βελονιστή για δέκα θεραπείες. Όσο κράτησε αυτή η αγωγή οι ημικρανίες μου έγιναν ελαφρότερες, δυο φορές το μήνα από τρεις μέρες. Ο πόνος ελαττώθηκε τόσο πολύ που μπορούσα να κινώ το κεφάλι μου. Μετά τις δέκα θεραπείες συνέχισα τη βελονοθεραπεία πληρώνοντας εγώ η ίδια, αλλά σε ένα χρόνο σταμάτησα επειδή δεν είχα αρκετά χρήματα. Τότε οι κρίσεις ημικρανίας επέστρεψαν με την ίδια οξύτητα όπως στην αρχή. Με τα δισκία Avamigran διαρκούσαν 3 έως 5 μέρες.
Το 1985 μια γνωστή μου έφερε από την Αυστρία δισκία Adolorin που άρχισα να τα παίρνω παράλληλα με τα Avamigran. Ο συνδυασμός ελάττωσε τον πόνο τόσο πολύ [κατά τη διάρκεια των κρίσεων ημικρανίας] που σταμάτησαν οι εμετοί, μπορούσα να σηκώνομαι από το κρεβάτι, να πίνω νερό και να τρώω ένα λευκό ψωμάκι. Δεν μπορούσα να φάω οτιδήποτε άλλο. Όμως μετά από ένα χρόνο αναγκάστηκα να σταματήσω τα τρία δισκία Adolorin κάθε μέρα επειδή άρχισαν να μού προκαλούν έντονη ταχυκαρδία.
Μετά από αυτό η κατάστασή μου χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο. Ενώ έπαιρνα Avamigran, οι κρίσεις ερχόντουσαν δυο φορές το μήνα και διαρκούσαν ολόκληρη εβδομάδα. Ο πονοκέφαλος ήταν αφόρητος, αισθανόμουν σαν να μου έσφιγγαν το κεφάλι σε μέγγενη. Έμενα στο κρεβάτι σε απόλυτο σκοτάδι και ησυχία. Έπινα ελάχιστο νερό. Δεν ήμουν ικανή να εργάζομαι στην δουλειά μου, που είναι σερβιτόρα, ούτε να κάνω οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι μου. Κάθε φορά που είχα κρίση η οικογένειά μου ήταν αναγκασμένη να κάνει τα πάντα. Έχασα τη διάθεσή μου να ζήσω. Έτσι ήμουν τις μέρες πριν την Εισαγωγή μου στη διδασκαλία.
ΙΙ. Πώς ήρθα στη διδασκαλία
Στις 18 Απριλίου 2009 μια γειτόνισσα μού μίλησε για τον Μπρούνο Γκρένινγκ, και την ίδια μέρα έγινε η Εισαγωγή μου.
ΙΙΙ. Θεραπεία
Κατά τη διάρκεια της Εισαγωγής ένιωσα μέσα μου γαλήνη, και κάτι σαν μηρμύγκιασμα σε ολόκληρο το σώμα μου. Έτσι πίστεψα ότι είναι δυνατόν να δεχθώ βοήθεια. Από τότε κάνω Συντονισμό (Άινστελεν) δυο φορές κάθε μέρα. Την επομένη της Εισαγωγής μου είδα το μεγάλο ντοκιμαντέρ «Το Φαινόμενο Μπρούνο Γκρένινγκ». Κατά τη διάρκεια της προβολής ένιωσα κάτι σαν ελαφράδα στο κεφάλι μου. Επίσης ένιωσα κρύο στο σώμα μου. Η καρδιά μου χτυπούσε πιο έντονα και ένιωθα την ανάγκη να κινούμαι, αλλά άντεξα και είδα το ντοκιμαντέρ ως το τέλος. Τις επόμενες τρεις μέρες είχα πολύ έντονο πονοκέφαλο, ίδιο με τις ημικρανικές μου κρίσεις. Την πρώτη μέρα ζήτησα βοήθεια από τον Μπρούνο Γκρένινγκ και έδωσα ολόψυχα ολόκληρη την κατάστασή μου να την πάρει εκείνος.
Πιστεύω ότι οι πόνοι εκείνων των τριών ημερών ήταν Ρυθμίσεις (Ρέγκελουνγκ). Από την ημέρα της Εισαγωγής μου δεν ξαναπήρα πια το φάρμακο. Αισθάνθηκα ότι δεν το χρειάζομαι. Την τέταρτη μέρα οι Ρυθμίσεις είχαν περάσει. Από τότε αισθάνομαι πολύ καλά. Κάνω εύκολα τη δουλειά μου και όλες τις δουλειές στο σπίτι, ταξιδεύω σε ημερίδες, και μαθαίνω με μεγάλη χαρά πώς να χρησιμοποιώ υπολογιστή. Η θέλησή μου να ζήσω έχει επιστρέψει. Δεν έχω πια αναστολές, είμαι γεμάτη ενέργεια και πολύ ευτυχισμένη.
Ευχαριστώ το Θεό και τον Μπρούνο Γκρένινγκ για αυτή την ίαση.
Σχόλια ιατρού
Για σχεδόν σαράντα χρόνια η κυρία Κράσοβετς υπέφερε δυο φορές το μήνα από κρίσεις ημικρανίας. Τα συμπτώματά της ήταν κεφαλαλγία και έμετοι που διαρκούσαν τρεις μέρες. Η απροσδόκητη ολοκληρωτική βελτίωση μετά την εισαγωγή της στη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί από τη σκοπιά της δικής μου εμπειρίας ως ιατρού.
M. Žumer Pregelj, ιατρός
ΒοΗθεια για τον πεθερΟ με καρκΙνο του Ηπατος
Andreas Seidler
Άντρεας Ζάιντλερ, 54 ετών
Κοινότητα Βάιντχοφεν (Θάγια), Αυστρία
Μάρτιος 2013
Βοήθεια για τον πεθερό με καρκίνο του ήπατος
Στις αρχές του 2011 ο πεθερός μου, σήμερα 80 ετών, διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπατος σε προχωρημένο στάδιο. Οι εξετάσεις έδειξαν ένα μεγάλο όγκο μεγέθους 9x7cm και κάποιους μικρότερους όγκους στο ήπαρ. Ο γιατρός μάς είπε ότι ο πεθερός μου είχε έξι μήνες ζωής και στην καλύτερη περίπτωση εννιά μήνες. Η σύζυγός μου και εγώ ανήκουμε στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ από τον Απρίλιο του 2004, και κάνουμε καθημερινά Einstellen (Άινστελεν, Συντονισμό) για την υγεία του.
Ο πεθερός μου υποβαλλόταν σε χημειοθεραπείες κάθε δύο ως τρεις μήνες. Εκείνη την περίοδο έπαθε επίσης ένα μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο που ήταν ένδειξη κακής κυκλοφορίας στα αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου. Οι γιατροί τον συμβούλευσαν να αποφεύγει κάθε σωματική καταπόνηση, και να μην εκτίθεται ποτέ στον ήλιο, δηλαδή να αποφεύγει να βγαίνει στην ύπαιθρο. Αλλιώς κινδύνευε να πεθάνει. Έτσι και αλλιώς η χημειοθεραπεία τον εξαντλούσε και δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε κοπιαστική δραστηριότητα. Η κατάστασή του ολοένα χειροτέρευε, και συχνά ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιτούσε απαθώς το ταβάνι με μια κρύα κομπρέσα στο μέτωπό του. Έχασε πάνω από 20 κιλά. Δεν είχε καθόλου ενέργεια επειδή έτρωγε πολύ λίγο.
Έπαψε να έχει την παραμικρή όρεξη για κρέας και αλλαντικά. Η κακή του κατάσταση τον οδήγησε πάλι στο νοσοκομείο το Δεκέμβριο του 2011. Αφού συζητήσαμε την κατάστασή του με τους γιατρούς, με κάθε λεπτομέρεια, μας πληροφόρησαν ότι θα σταματούσαν κάθε είδος αγωγής, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη μεταστάσεις στους πνεύμονες. Τώρα πια η χημειοθεραπεία θα ήταν επικίνδυνη. Μας είπαν επίσης ότι δεν θα πονούσε επειδή μπορούσαν να τού χορηγήσουν πολύ αποτελεσματικά αναλγητικά φάρμακα. Αισθανθήκαμε μεγάλη συντριβή. Τον φέραμε στο σπίτι μας παραμονές Χριστουγέννων του 2011. Με απλά λόγια: τον έστειλαν σπίτι του να πεθάνει.
Ήταν τόσο αδύναμος που μπορούσε να περπατήσει μόνο 40 ως 50 μέτρα, και αυτά μόνο όταν τον στηρίζαμε. Δεν μπορούσε να σηκώσει βάρος παρά μόνο πολύ ελαφρά αντικείμενα για λίγα μέτρα μέσα στο σπίτι. Περνούσε τις μέρες του ξαπλωμένος στον καναπέ, ξεψυχισμένος, κοιτώντας με απάθεια το κενό. Εμείς κάναμε καθημερινά Συντονισμό για την υγεία του, στο σπίτι και στις συναντήσεις (Ώρες) της Κοινότητας. Δώσαμε επίσης τον όνομά του στη μεγάλη “Αλυσίδα SOS”, που άρχισε να κάνει Συντονισμό για την υγεία του.
Τον επισκεπτόμασταν τακτικά αλλά αργήσαμε να προσέξουμε ότι η εμφάνισή του είχε αρχίσει να βελτιώνεται. Χρειάστηκε να περάσουν μερικές εβδομάδες, οπότε το παρατήρησε η σύζυγός μου, και εγώ συμφώνησα μαζί της. Την Άνοιξη του 2012 πήγαμε να επισκεφτούμε τα πεθερικά μου. Θα ήταν Μάρτιος ή Απρίλιος. Όταν φτάσαμε και κοιτάξαμε από την αυλόπορτα, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τα μάτια μας. Αυτός ο άνθρωπος, που πριν λίγο ήταν τόσο αδύναμος, ανεβοκατέβαινε τον κήπο με το μεγάλο μηχάνημα που κουρεύει το γρασίδι! Όταν τον ρωτήσαμε τι στο καλό νομίζει ότι κάνει, μας απάντησε «κουρεύω το χορτάρι, γιατί ρωτάτε;» Ήταν προφανές ότι δεν είχε κάν αντιληφθεί τι του είχε συμβεί τους προηγούμενους μήνες.
Στη συνέχεια πήγαμε σε εστιατόριο να φάμε, και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε την όρεξή του. Έφαγε ένα ολόκληρο σνίτσελ και τρία πιατάκια λαχανικά. Ενώ πριν λίγο καιρό δεν μπορούσε κάν να αντικρύσει κρέας, επειδή τον απωθούσε. Ήταν απίστευτο. Στην αρχή προσπαθούσαμε να τον σταματήσουμε, να βάλει μέτρο στις πράξεις του, και του λέγαμε ότι χρειαζόταν να φροντίζει καλύτερα τον εαυτό του. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, σταματήσαμε να τον συμβουλεύουμε. Πηγαίνει με τα πόδια στο σούπερμάρκετ (4 χιλιόμετρα με την επιστροφή), μεταφέρει ολομόναχος τα ψώνια του, βαδίζει με αρκετά δυναμικό βήμα (για την ηλικία του) και είναι τελείως αυτάρκης! Έχει αρχίσει ακόμα να κάνει μαστορέματα στο σπίτι, να βάφει, και έχει τη δύναμη να σπρώχνει το καρότσι του κήπου γεμάτο χώμα τις πιο ζεστές ώρες του καλοκαιριού.
Πριν λίγους μόλις μήνες δεν θα μπορούσε να σηκώσει τις λαβές του καροτσιού ούτε ένα εκατοστό, πόσο μάλλον να το σπρώξει. Έχει μπει ο χειμώνας του 2013, και εκείνος καθαρίζει ακούραστα το χιόνι με το μεγάλο φτυάρι. Έβαλε πάλι τα 20 κιλά που είχε χάσει. Έχουν περάσει 28 μήνες από την καταδικαστική διάγνωση των γιατρών, και ο πεθερός μου είναι πολύ καλά. Απολαμβάνει ξανά τη ζωή. Δεν ξαναπήγε στους γιατρούς, και ούτε τον πιέζουμε να πάει. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν έχει μιλήσει ποτέ για την αρρώστια του, ούτε έχει παραπονεθεί για κάτι. Του έχουμε μιλήσει για τη “θεραπεία μέσω την πνευματικής οδού”, αλλά ούτε τον όνομα Μπρούνο Γκρένινγκ ούτε η θεϊκή θεραπευτική ενέργεια του λένε κάτι ιδιαίτερο. Όμως η δύναμη αυτή έχει φέρει πολύ μεγάλα αποτελέσματα, και με αξιοθαύμαστο τρόπο!
Λέμε ευχαριστώ στον Θεό και στον Μπρούνο Γκρένινγκ για αυτή την απίστευτη τεράστια βοήθεια.
Ιατρικό σχόλιο:
Ο μόνος τρόπος να χαρακτηρίσω αυτή την προφανή ίαση μιας περίπτωσης ανίατου μεταστατικού καρκίνου είναι να την ονομάσω θαύμα. Αυτό μπορώ να το πω με καθαρή συνείδηση, μολονότι δεν διαθέτουμε ακριβή ιστολογική διάγνωση του καρκίνου. Δεν διαθέτω καμιά ιατρική εξήγηση για αυτή την ίαση.
Matthias Kamp, ιατρός
Άντρεας Ζάιντλερ, 54 ετών
Κοινότητα Βάιντχοφεν (Θάγια), Αυστρία
Μάρτιος 2013
Βοήθεια για τον πεθερό με καρκίνο του ήπατος
Στις αρχές του 2011 ο πεθερός μου, σήμερα 80 ετών, διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπατος σε προχωρημένο στάδιο. Οι εξετάσεις έδειξαν ένα μεγάλο όγκο μεγέθους 9x7cm και κάποιους μικρότερους όγκους στο ήπαρ. Ο γιατρός μάς είπε ότι ο πεθερός μου είχε έξι μήνες ζωής και στην καλύτερη περίπτωση εννιά μήνες. Η σύζυγός μου και εγώ ανήκουμε στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ από τον Απρίλιο του 2004, και κάνουμε καθημερινά Einstellen (Άινστελεν, Συντονισμό) για την υγεία του.
Ο πεθερός μου υποβαλλόταν σε χημειοθεραπείες κάθε δύο ως τρεις μήνες. Εκείνη την περίοδο έπαθε επίσης ένα μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο που ήταν ένδειξη κακής κυκλοφορίας στα αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου. Οι γιατροί τον συμβούλευσαν να αποφεύγει κάθε σωματική καταπόνηση, και να μην εκτίθεται ποτέ στον ήλιο, δηλαδή να αποφεύγει να βγαίνει στην ύπαιθρο. Αλλιώς κινδύνευε να πεθάνει. Έτσι και αλλιώς η χημειοθεραπεία τον εξαντλούσε και δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε κοπιαστική δραστηριότητα. Η κατάστασή του ολοένα χειροτέρευε, και συχνά ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιτούσε απαθώς το ταβάνι με μια κρύα κομπρέσα στο μέτωπό του. Έχασε πάνω από 20 κιλά. Δεν είχε καθόλου ενέργεια επειδή έτρωγε πολύ λίγο.
Έπαψε να έχει την παραμικρή όρεξη για κρέας και αλλαντικά. Η κακή του κατάσταση τον οδήγησε πάλι στο νοσοκομείο το Δεκέμβριο του 2011. Αφού συζητήσαμε την κατάστασή του με τους γιατρούς, με κάθε λεπτομέρεια, μας πληροφόρησαν ότι θα σταματούσαν κάθε είδος αγωγής, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη μεταστάσεις στους πνεύμονες. Τώρα πια η χημειοθεραπεία θα ήταν επικίνδυνη. Μας είπαν επίσης ότι δεν θα πονούσε επειδή μπορούσαν να τού χορηγήσουν πολύ αποτελεσματικά αναλγητικά φάρμακα. Αισθανθήκαμε μεγάλη συντριβή. Τον φέραμε στο σπίτι μας παραμονές Χριστουγέννων του 2011. Με απλά λόγια: τον έστειλαν σπίτι του να πεθάνει.
Ήταν τόσο αδύναμος που μπορούσε να περπατήσει μόνο 40 ως 50 μέτρα, και αυτά μόνο όταν τον στηρίζαμε. Δεν μπορούσε να σηκώσει βάρος παρά μόνο πολύ ελαφρά αντικείμενα για λίγα μέτρα μέσα στο σπίτι. Περνούσε τις μέρες του ξαπλωμένος στον καναπέ, ξεψυχισμένος, κοιτώντας με απάθεια το κενό. Εμείς κάναμε καθημερινά Συντονισμό για την υγεία του, στο σπίτι και στις συναντήσεις (Ώρες) της Κοινότητας. Δώσαμε επίσης τον όνομά του στη μεγάλη “Αλυσίδα SOS”, που άρχισε να κάνει Συντονισμό για την υγεία του.
Τον επισκεπτόμασταν τακτικά αλλά αργήσαμε να προσέξουμε ότι η εμφάνισή του είχε αρχίσει να βελτιώνεται. Χρειάστηκε να περάσουν μερικές εβδομάδες, οπότε το παρατήρησε η σύζυγός μου, και εγώ συμφώνησα μαζί της. Την Άνοιξη του 2012 πήγαμε να επισκεφτούμε τα πεθερικά μου. Θα ήταν Μάρτιος ή Απρίλιος. Όταν φτάσαμε και κοιτάξαμε από την αυλόπορτα, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τα μάτια μας. Αυτός ο άνθρωπος, που πριν λίγο ήταν τόσο αδύναμος, ανεβοκατέβαινε τον κήπο με το μεγάλο μηχάνημα που κουρεύει το γρασίδι! Όταν τον ρωτήσαμε τι στο καλό νομίζει ότι κάνει, μας απάντησε «κουρεύω το χορτάρι, γιατί ρωτάτε;» Ήταν προφανές ότι δεν είχε κάν αντιληφθεί τι του είχε συμβεί τους προηγούμενους μήνες.
Στη συνέχεια πήγαμε σε εστιατόριο να φάμε, και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε την όρεξή του. Έφαγε ένα ολόκληρο σνίτσελ και τρία πιατάκια λαχανικά. Ενώ πριν λίγο καιρό δεν μπορούσε κάν να αντικρύσει κρέας, επειδή τον απωθούσε. Ήταν απίστευτο. Στην αρχή προσπαθούσαμε να τον σταματήσουμε, να βάλει μέτρο στις πράξεις του, και του λέγαμε ότι χρειαζόταν να φροντίζει καλύτερα τον εαυτό του. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, σταματήσαμε να τον συμβουλεύουμε. Πηγαίνει με τα πόδια στο σούπερμάρκετ (4 χιλιόμετρα με την επιστροφή), μεταφέρει ολομόναχος τα ψώνια του, βαδίζει με αρκετά δυναμικό βήμα (για την ηλικία του) και είναι τελείως αυτάρκης! Έχει αρχίσει ακόμα να κάνει μαστορέματα στο σπίτι, να βάφει, και έχει τη δύναμη να σπρώχνει το καρότσι του κήπου γεμάτο χώμα τις πιο ζεστές ώρες του καλοκαιριού.
Πριν λίγους μόλις μήνες δεν θα μπορούσε να σηκώσει τις λαβές του καροτσιού ούτε ένα εκατοστό, πόσο μάλλον να το σπρώξει. Έχει μπει ο χειμώνας του 2013, και εκείνος καθαρίζει ακούραστα το χιόνι με το μεγάλο φτυάρι. Έβαλε πάλι τα 20 κιλά που είχε χάσει. Έχουν περάσει 28 μήνες από την καταδικαστική διάγνωση των γιατρών, και ο πεθερός μου είναι πολύ καλά. Απολαμβάνει ξανά τη ζωή. Δεν ξαναπήγε στους γιατρούς, και ούτε τον πιέζουμε να πάει. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν έχει μιλήσει ποτέ για την αρρώστια του, ούτε έχει παραπονεθεί για κάτι. Του έχουμε μιλήσει για τη “θεραπεία μέσω την πνευματικής οδού”, αλλά ούτε τον όνομα Μπρούνο Γκρένινγκ ούτε η θεϊκή θεραπευτική ενέργεια του λένε κάτι ιδιαίτερο. Όμως η δύναμη αυτή έχει φέρει πολύ μεγάλα αποτελέσματα, και με αξιοθαύμαστο τρόπο!
Λέμε ευχαριστώ στον Θεό και στον Μπρούνο Γκρένινγκ για αυτή την απίστευτη τεράστια βοήθεια.
Ιατρικό σχόλιο:
Ο μόνος τρόπος να χαρακτηρίσω αυτή την προφανή ίαση μιας περίπτωσης ανίατου μεταστατικού καρκίνου είναι να την ονομάσω θαύμα. Αυτό μπορώ να το πω με καθαρή συνείδηση, μολονότι δεν διαθέτουμε ακριβή ιστολογική διάγνωση του καρκίνου. Δεν διαθέτω καμιά ιατρική εξήγηση για αυτή την ίαση.
Matthias Kamp, ιατρός
νιΩθω μεγΑλη ευγνωμοσΥνη
Κλαρίτα Ζαγκάγλια (Clarita Zagaglia), 52 ετών
Κοινότητα στο Βερολίνο
Ιανουάριος 2011
Αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη και ευγνώμων που εκπληρώθηκε η επιθυμία της καρδιάς μου και η μητέρα μου βρήκε το δρόμο της προς μια Κοινότητα στην Ιταλία.
Το 2004 γνώρισα τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ και από τότε παρακολουθώ την ώρα της κοινότητας στο Βερολίνο–Βίλμερσντορφ (Wilmersdorf).
Προέρχομαι από την Ιταλία. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την οικογένειά μου στην Ιταλία, μιλούσα στην εβδομηντάχρονη μητέρα μου για τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Της είχα διαβάσει εκθέσεις επιτυχίας (ίασης) και της είχα δώσει ένα CD και μια κασέτα μουσικής ώστε να μπορεί να δέχεται καλή ενέργεια. Όταν κάνω Einstellen (Συντονισμό) ζητώ από τον Θεό και τον Μπρούνο να τη βοηθούν ώστε να είναι καλά και να έχει καλούς ανθρώπους γύρω της. Δεν της είναι εύκολο που εμείς οι κόρες της δεν μπορούμε να κατοικούμε κοντά της.
Πέρσι η αδελφή μου αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα μας στη βόρεια Ιταλία και να ζήσει μαζί με τη μητέρα. Ένιωσα μεγάλη χαρά! Από τότε που ζουν κοντά, η μητέρα είναι πολύ καλύτερα στην ψυχή της.
Χάρη στην τεχνολογία, μπορώ και βλέπω τη μητέρα μου στην οθόνη του υπολογιστή, χρησιμοποιώντας Skype. Κάθε φορά που συνομιλούμε έχει πολύ καλή διάθεση. Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε στο Skype, μου είπε: «Η αδελφή σου με πήγε στο κομμωτήριο». «Πολύ ωραία, της απάντησα». Και τότε πλησίασε εμπιστευτικά στο μικρόφωνο και μου είπε: «Στον τοίχο του κομμωτηριου ήταν μια φωτογραφία του Μπρούνο Γκρένινγκ. Αυτό με συγκίνησε αληθινά». Η κομμώτρια είπε στη μητέρα μου ότι πηγαίνει στην Ώρα της Κοινότητας του Κύκλου των Φίλων, και της είπε πολλά για τη ζωή του.
Έμεινα έκπληκτη και σκέφτηκα: «Ναι, αυτό επιθυμώ, μια κοινότητα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου στην Ιταλία». Έτσι έμαθα ότι υπάρχει εκεί μια κοινότητα του Μπρούνο Γκρένινγκ. Έμεινα έκπληκτη! Η κομμώτρια είπε ότι η Κοινότητα είχε αλλάξει τόπο συνάντησης και δεν γνώριζε τη νέα διεύθυνση. Εγώ στη Γερμανία μπόρεσα και τη βρήκα. Τώρα η μητέρα μου μπορεί να παρακολουθεί την Ώρα της Κοινότητας στην πόλη μας. Είμαι πολύ χαρούμενη και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που πραγματοποιήθηκε η επιθυμία της καρδιάς μου, να μπορέσει η μητέρα μου να βρει μια Κοινότητα στην Ιταλία. Συχνά παρατηρώ γύρω μου τα δώρα που μας προσφέρει ο Μπρούνο Γκρένινγκ. Αυτό ενισχύει συνεχώς την πίστη μου στο Θεό και μου χαρίζει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Μπρούνο Γκρένινγκ.
Σας ευχαριστώ.
Κοινότητα στο Βερολίνο
Ιανουάριος 2011
Αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη και ευγνώμων που εκπληρώθηκε η επιθυμία της καρδιάς μου και η μητέρα μου βρήκε το δρόμο της προς μια Κοινότητα στην Ιταλία.
Το 2004 γνώρισα τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ και από τότε παρακολουθώ την ώρα της κοινότητας στο Βερολίνο–Βίλμερσντορφ (Wilmersdorf).
Προέρχομαι από την Ιταλία. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την οικογένειά μου στην Ιταλία, μιλούσα στην εβδομηντάχρονη μητέρα μου για τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Της είχα διαβάσει εκθέσεις επιτυχίας (ίασης) και της είχα δώσει ένα CD και μια κασέτα μουσικής ώστε να μπορεί να δέχεται καλή ενέργεια. Όταν κάνω Einstellen (Συντονισμό) ζητώ από τον Θεό και τον Μπρούνο να τη βοηθούν ώστε να είναι καλά και να έχει καλούς ανθρώπους γύρω της. Δεν της είναι εύκολο που εμείς οι κόρες της δεν μπορούμε να κατοικούμε κοντά της.
Πέρσι η αδελφή μου αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα μας στη βόρεια Ιταλία και να ζήσει μαζί με τη μητέρα. Ένιωσα μεγάλη χαρά! Από τότε που ζουν κοντά, η μητέρα είναι πολύ καλύτερα στην ψυχή της.
Χάρη στην τεχνολογία, μπορώ και βλέπω τη μητέρα μου στην οθόνη του υπολογιστή, χρησιμοποιώντας Skype. Κάθε φορά που συνομιλούμε έχει πολύ καλή διάθεση. Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε στο Skype, μου είπε: «Η αδελφή σου με πήγε στο κομμωτήριο». «Πολύ ωραία, της απάντησα». Και τότε πλησίασε εμπιστευτικά στο μικρόφωνο και μου είπε: «Στον τοίχο του κομμωτηριου ήταν μια φωτογραφία του Μπρούνο Γκρένινγκ. Αυτό με συγκίνησε αληθινά». Η κομμώτρια είπε στη μητέρα μου ότι πηγαίνει στην Ώρα της Κοινότητας του Κύκλου των Φίλων, και της είπε πολλά για τη ζωή του.
Έμεινα έκπληκτη και σκέφτηκα: «Ναι, αυτό επιθυμώ, μια κοινότητα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου στην Ιταλία». Έτσι έμαθα ότι υπάρχει εκεί μια κοινότητα του Μπρούνο Γκρένινγκ. Έμεινα έκπληκτη! Η κομμώτρια είπε ότι η Κοινότητα είχε αλλάξει τόπο συνάντησης και δεν γνώριζε τη νέα διεύθυνση. Εγώ στη Γερμανία μπόρεσα και τη βρήκα. Τώρα η μητέρα μου μπορεί να παρακολουθεί την Ώρα της Κοινότητας στην πόλη μας. Είμαι πολύ χαρούμενη και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που πραγματοποιήθηκε η επιθυμία της καρδιάς μου, να μπορέσει η μητέρα μου να βρει μια Κοινότητα στην Ιταλία. Συχνά παρατηρώ γύρω μου τα δώρα που μας προσφέρει ο Μπρούνο Γκρένινγκ. Αυτό ενισχύει συνεχώς την πίστη μου στο Θεό και μου χαρίζει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Μπρούνο Γκρένινγκ.
Σας ευχαριστώ.
τρεις σΥντομες συνεντεΥξεις
Μόνικα Σμίτε (Monika Schmitte)
Κοινότητα Λύνεμπουργκ (Lueneburg)
Αγαπητοί Φίλοι
Σήμερα επέλεξα για εσάς τρεις σύντομες συνεντεύξεις, από συνολικά 180:
• της κυρίας Λ., που τότε ήταν ακόμα παιδί, και είδε τον Μπρούνο Γκρένινγκ στο Βίλχελμσπλατς (Wilhelmsplatz),
• όπως και ο κύριος C., που τότε ήταν νέος,
• του κυρίου H., που τότε ήταν 23 ετών, είχε δει τον Μπρούνο Γκρένινγκ στην κωμόπολη Φύρστενφελντμπρουκ (Fürstenfeldbruck) και μετά στο Τράμπερχοφ (Traberhof).
Κάθε μάρτυρας παρατήρησε τον Μπρούνο Γκρένινγκ με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Συνέντευξη με την κα Ίνγκε Λ.
Η κα Λ. ήρθε με τη μητέρα της στο Βίλχελμσπλατς (όπου βρισκόταν τότε ο Μπρούνο Γρένινγκ) και βίωσε τα εξής:
«Βρεθήκαμε συμπτωματικά στο Βίλχελμσπλατς. Είδαμε πλήθος ανθρώπων, και τον κο Γρένινγκ όρθιο σε ένα μπαλκόνι, να μιλάει και κάποτε να χειρονομεί — νομίζω μια στιγμή άνοιξε διάπλατα τα χέρια του … Λίγο αφού σταθήκαμε, μια κυρία σηκώθηκε από το αναπηρικό αμαξίδιό της και μπορούσε ξανά να περπατήσει. Άρχισε να κλαίει, σχεδόν δεν μπορούσε να το πιστέψει. Άλλοι άνθρωποι αισθάνθηκαν τους πόνους τους να ελαττώνονται. Αυτά θυμάμαι με λεπτομέρειες. Η μητέρα μου επέμενε να προχωρήσουμε, να φύγουμε, και αυτό δεν μου άρεσε. Ήθελα να μείνω και άλλο, θα μου άρεσε να δω περισσότερα. Η μητέρα μου ήταν βιαστική, ήθελε να πάει για ψώνια. Τη ρώτησα “Ποιος ήταν αυτός;” και μου απάντησε “Είναι ένας θαυματοποιός θεραπευτής” — Θαυματοποιός θεραπευτής, ναι — έλα τώρα, κάνε γρήγορα …
Πιστεύω ότι αυτό το περιστατικό καταγράφηκε βαθιά μέσα μου. Από μικρό παιδί και ως σήμερα πάντα ήθελα και θέλω να βοηθώ τους ανθρώπους».
Συνέντευξη με τον κο Νόρμαν C.
«Ήταν τελείως συμπτωματικό που παρακολούθησα αυτή την δημόσια εκδήλωση. Είδα πολύ μεγάλο πλήθος, χιλιάδες άτομα, και θυμάμαι τον Μπρούνο Γκρένινγκ να στέκεται σε ένα μπαλκόνι και να τους μιλάει. Την εποχή εκείνη δεν με ενδιέφεραν αυτά τα πράγματα, και έτσι δεν προσπάθησα να πληροφορηθώ περισσότερο. Παρατήρησα μόνο ότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ μιλούσε για την ίαση, ενώ στο πλήθος υπήρχαν άτομα καθισμένα σε αναπηρικά αμαξίδια, άλλοι που στηρίζονταν σε πατερίτσες, και επίσης κάποιοι τυφλοί … Ήταν πάρα πολλοί άνθρωποι που ήθελαν να ξαναβρούν την υγεία τους.
Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη προσδοκία και αγωνία. Κατά τη διάρκεια της ‘εκδήλωσης’, που εγώ δεν την πήρα καθόλου σοβαρά, είδα κάποιον να αφήνει κάτω τις πατερίτσες του και να φεύγει με αργό βήμα, σχεδόν κρυφά. Στο πλήθος κυριαρχούσε κατάπληξη και έντονη συγκίνηση. Οι άνθρωποι έλεγαν τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάποιοι μιλούσαν πολύ θετικά, ενώ άλλοι αρνούνταν να το πιστέψουν. Έτσι γίνεται πάντα όταν οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πολλά για αυτό που συμβαίνει. Εγώ θεωρούσα τον Μπρούνο Γκρένινγκ θαυματοποιό θεραπευτή και δεν το αρνιόμουν. Μεταξύ Ουρανού και Γης υπάρχουν πολλά πράγματα που προβληματίζουν ακόμα και τους πιο σοφούς».
Συνέντευξη με τον κο Λούντβιγκ (Ludwig) Η.
«Πήγαμε με τη μητέρα μου στην κωμόπολη Φύρστενφελντμπρουκ. Βρεθήκαμε σε ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο με 50 περίπου ανθρώπους. Χάρηκα πάρα πολύ που είδα τον Μπρούνο Γκρένινγκ, ήθελα πολύ να τον δω, αφού είχα μάθει ότι πρόκειται να έρθει.
Πολύ μεγάλο χάρισμα, τα μαλλιά του και ολόκληρο το πρόσωπό του … καθώς τον κοίταζα μου ήρθε η σκέψη ότι είναι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ άρχισε να μου μιλάει. Με ρώτησε για ποιο λόγο έδειχνα τόσο θυμωμένος. Έδειχνα θυμωμένος επειδή η μητέρα μου ήθελε να φύγουμε, να πάμε σπίτι. Τον καιρό εκείνο ο χρόνος της ήταν πολύ περιορισμένος. Θυμάμαι ότι ήταν εποχή συγκομιδής. Αλλά η μητέρα μου ούτε πίστευε αυτά τα πράγματα. Εκείνη την ημέρα μου δόθηκε μια σφαίρα από φύλλο αλουμινίου. Από τότε την είχα πάντα μαζί μου, καθημερινά. Είχα ήδη δει τον Μπρούνο Γκρένινγκ προηγουμένως στο Τράμπερχοφ. Ολόκληρη η αυλή ήταν γεμάτη με μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Κάποιοι ήταν τυφλοί, άλλοι περπατούσαν με δυσκολία, και άλλοι καθόντουσαν σε αναπηρικά αμαξίδια. Οι περισσότεροι μπόρεσαν και σηκώθηκαν όρθιοι, και οι τυφλοί ξαναβρήκαν το φως τους. Πέρασα ολόκληρη τη νύχτα μου στο Τράμπερχοφ (στην κωμόπολη Ρόζενχαϊμ – Rosenheim). Κάποιοι άρχισαν να κλαίνε, άλλοι αναφωνούσαν με ολοκάθαρη χαρά. Ήταν πραγματική γιορτή. Ένιωσα έναν κραδασμό να διατρέχει ολόκληρο το σώμα μου. Από τη στιγμή εκείνη είμαι πάντα υγιής. Δεν πλήρωσα χρήματα, ούτε λεπτό. Ο κος Γκρένινγκ ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα, αλλά συχνά έρχεται στη σκέψη μου, χωρίς αφορμή».
Αγαπητοί φίλοι, ο κος Η. ήταν περίλυπος. Έχασε την σφαίρα από φύλλο αλουμινίου και τώρα αισθάνεται δυνατούς πόνους στα κάτω άκρα του. Μετά από αυτή τη συνέντευξη ήρθε στον Κύκλο των Φίλων, έλαβε μια φωτογραφία του Μπρούνο Γκρένινγκ, και άρχισε να πιστεύει ότι όπως ακριβώς παλιότερα η σφαίρα του, τώρα η φωτογραφία περικλείει ολόκληρη τη θεϊκή δύναμη.
Κοινότητα Λύνεμπουργκ (Lueneburg)
Αγαπητοί Φίλοι
Σήμερα επέλεξα για εσάς τρεις σύντομες συνεντεύξεις, από συνολικά 180:
• της κυρίας Λ., που τότε ήταν ακόμα παιδί, και είδε τον Μπρούνο Γκρένινγκ στο Βίλχελμσπλατς (Wilhelmsplatz),
• όπως και ο κύριος C., που τότε ήταν νέος,
• του κυρίου H., που τότε ήταν 23 ετών, είχε δει τον Μπρούνο Γκρένινγκ στην κωμόπολη Φύρστενφελντμπρουκ (Fürstenfeldbruck) και μετά στο Τράμπερχοφ (Traberhof).
Κάθε μάρτυρας παρατήρησε τον Μπρούνο Γκρένινγκ με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Συνέντευξη με την κα Ίνγκε Λ.
Η κα Λ. ήρθε με τη μητέρα της στο Βίλχελμσπλατς (όπου βρισκόταν τότε ο Μπρούνο Γρένινγκ) και βίωσε τα εξής:
«Βρεθήκαμε συμπτωματικά στο Βίλχελμσπλατς. Είδαμε πλήθος ανθρώπων, και τον κο Γρένινγκ όρθιο σε ένα μπαλκόνι, να μιλάει και κάποτε να χειρονομεί — νομίζω μια στιγμή άνοιξε διάπλατα τα χέρια του … Λίγο αφού σταθήκαμε, μια κυρία σηκώθηκε από το αναπηρικό αμαξίδιό της και μπορούσε ξανά να περπατήσει. Άρχισε να κλαίει, σχεδόν δεν μπορούσε να το πιστέψει. Άλλοι άνθρωποι αισθάνθηκαν τους πόνους τους να ελαττώνονται. Αυτά θυμάμαι με λεπτομέρειες. Η μητέρα μου επέμενε να προχωρήσουμε, να φύγουμε, και αυτό δεν μου άρεσε. Ήθελα να μείνω και άλλο, θα μου άρεσε να δω περισσότερα. Η μητέρα μου ήταν βιαστική, ήθελε να πάει για ψώνια. Τη ρώτησα “Ποιος ήταν αυτός;” και μου απάντησε “Είναι ένας θαυματοποιός θεραπευτής” — Θαυματοποιός θεραπευτής, ναι — έλα τώρα, κάνε γρήγορα …
Πιστεύω ότι αυτό το περιστατικό καταγράφηκε βαθιά μέσα μου. Από μικρό παιδί και ως σήμερα πάντα ήθελα και θέλω να βοηθώ τους ανθρώπους».
Συνέντευξη με τον κο Νόρμαν C.
«Ήταν τελείως συμπτωματικό που παρακολούθησα αυτή την δημόσια εκδήλωση. Είδα πολύ μεγάλο πλήθος, χιλιάδες άτομα, και θυμάμαι τον Μπρούνο Γκρένινγκ να στέκεται σε ένα μπαλκόνι και να τους μιλάει. Την εποχή εκείνη δεν με ενδιέφεραν αυτά τα πράγματα, και έτσι δεν προσπάθησα να πληροφορηθώ περισσότερο. Παρατήρησα μόνο ότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ μιλούσε για την ίαση, ενώ στο πλήθος υπήρχαν άτομα καθισμένα σε αναπηρικά αμαξίδια, άλλοι που στηρίζονταν σε πατερίτσες, και επίσης κάποιοι τυφλοί … Ήταν πάρα πολλοί άνθρωποι που ήθελαν να ξαναβρούν την υγεία τους.
Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη προσδοκία και αγωνία. Κατά τη διάρκεια της ‘εκδήλωσης’, που εγώ δεν την πήρα καθόλου σοβαρά, είδα κάποιον να αφήνει κάτω τις πατερίτσες του και να φεύγει με αργό βήμα, σχεδόν κρυφά. Στο πλήθος κυριαρχούσε κατάπληξη και έντονη συγκίνηση. Οι άνθρωποι έλεγαν τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάποιοι μιλούσαν πολύ θετικά, ενώ άλλοι αρνούνταν να το πιστέψουν. Έτσι γίνεται πάντα όταν οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πολλά για αυτό που συμβαίνει. Εγώ θεωρούσα τον Μπρούνο Γκρένινγκ θαυματοποιό θεραπευτή και δεν το αρνιόμουν. Μεταξύ Ουρανού και Γης υπάρχουν πολλά πράγματα που προβληματίζουν ακόμα και τους πιο σοφούς».
Συνέντευξη με τον κο Λούντβιγκ (Ludwig) Η.
«Πήγαμε με τη μητέρα μου στην κωμόπολη Φύρστενφελντμπρουκ. Βρεθήκαμε σε ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο με 50 περίπου ανθρώπους. Χάρηκα πάρα πολύ που είδα τον Μπρούνο Γκρένινγκ, ήθελα πολύ να τον δω, αφού είχα μάθει ότι πρόκειται να έρθει.
Πολύ μεγάλο χάρισμα, τα μαλλιά του και ολόκληρο το πρόσωπό του … καθώς τον κοίταζα μου ήρθε η σκέψη ότι είναι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ άρχισε να μου μιλάει. Με ρώτησε για ποιο λόγο έδειχνα τόσο θυμωμένος. Έδειχνα θυμωμένος επειδή η μητέρα μου ήθελε να φύγουμε, να πάμε σπίτι. Τον καιρό εκείνο ο χρόνος της ήταν πολύ περιορισμένος. Θυμάμαι ότι ήταν εποχή συγκομιδής. Αλλά η μητέρα μου ούτε πίστευε αυτά τα πράγματα. Εκείνη την ημέρα μου δόθηκε μια σφαίρα από φύλλο αλουμινίου. Από τότε την είχα πάντα μαζί μου, καθημερινά. Είχα ήδη δει τον Μπρούνο Γκρένινγκ προηγουμένως στο Τράμπερχοφ. Ολόκληρη η αυλή ήταν γεμάτη με μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Κάποιοι ήταν τυφλοί, άλλοι περπατούσαν με δυσκολία, και άλλοι καθόντουσαν σε αναπηρικά αμαξίδια. Οι περισσότεροι μπόρεσαν και σηκώθηκαν όρθιοι, και οι τυφλοί ξαναβρήκαν το φως τους. Πέρασα ολόκληρη τη νύχτα μου στο Τράμπερχοφ (στην κωμόπολη Ρόζενχαϊμ – Rosenheim). Κάποιοι άρχισαν να κλαίνε, άλλοι αναφωνούσαν με ολοκάθαρη χαρά. Ήταν πραγματική γιορτή. Ένιωσα έναν κραδασμό να διατρέχει ολόκληρο το σώμα μου. Από τη στιγμή εκείνη είμαι πάντα υγιής. Δεν πλήρωσα χρήματα, ούτε λεπτό. Ο κος Γκρένινγκ ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα, αλλά συχνά έρχεται στη σκέψη μου, χωρίς αφορμή».
Αγαπητοί φίλοι, ο κος Η. ήταν περίλυπος. Έχασε την σφαίρα από φύλλο αλουμινίου και τώρα αισθάνεται δυνατούς πόνους στα κάτω άκρα του. Μετά από αυτή τη συνέντευξη ήρθε στον Κύκλο των Φίλων, έλαβε μια φωτογραφία του Μπρούνο Γκρένινγκ, και άρχισε να πιστεύει ότι όπως ακριβώς παλιότερα η σφαίρα του, τώρα η φωτογραφία περικλείει ολόκληρη τη θεϊκή δύναμη.
ΚΑθε Συντονισμος
Μπιάνκα Μάιερ (Bianca Meyer)
Κοινότητα του Βίλχελμσχαφεν (Wilhelmshaven), Γερμανία
Κάθε Συντονισμός (Einstellen) για το Θεραπευτικό Ρεύμα (Heilstrom) μου προσέφερε περισσότερη βεβαιότητα
Πριν δύο χρόνια παρακολούθησα ένα σεμινάριο συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Αισθανόμουν εξαθλιωμένη και πολύ ασταθής, για προσωπικούς λόγους. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου πέρασα σοβαρή νευρική κρίση και ήθελα να αυτοκτονήσω. Δεν ήμουν καθόλου ο εαυτός μου. Πάλευα με το Θεό και με ολόκληρο τον κόσμο. Η ζωή μου ολόκληρη κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου: το σπιτικό μου, η οικογένεια, οι φίλοι, όλοι και όλα εξαφανίστηκαν μέσα σε δύο μήνες. Αισθανόμουν σαν πρωταγωνιστής σε δυσάρεστη ταινία, σε ένα δράμα με δυσάρεστο τέλος.
Δεν μπορούσα καθόλου να αποφασίσω τι να κάνω, και πήγα στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ παρά τις αντίθετες συμβουλές των φίλων μου. Έλεγα στον εαυτό μου «Και τι έχεις να χάσεις? Έχεις ήδη πιάσει πάτο». Πήγα λοιπόν, και εκεί όλοι με υποδέχτηκαν με καλοσύνη. Κανείς δεν με ρώτησε τι ήθελα, ποια ήμουν και τι ασθένεια είχα. Αισθάνθηκα αποδεκτή και ασφαλής. Ήταν σαν να είχα φτάσει στο σπίτι μου.
Και πράγματι έφτασα στο σπίτι μου. Βρέθηκα κοντά στο Θεό. Κάθε Συντονισμός για το Θεραπευτικό Ρεύμα μου προσφέρει περισσότερη βεβαιότητα, και βρίσκω όλο και πιο πολύ το δρόμο για να επιστρέψω στον εαυτό μου. Δυναμώνω όλο και περισσότερο, και αποπνέω εσωτερική γαλήνη. Χαίρομαι που είμαι ζωντανή, η βαθιά θλίψη και η απόγνωση έχουν δώσει τη θέση τους σε χαρά και ηρεμία που εντυπωσιάζει τους ανθρώπους γύρω μου.
Έξι μήνες μετά την εισαγωγή μου ήμουν πια αρκετά σταθερή ώστε να βρω το θάρρος να παρακολουθήσω άλλο ένα σεμινάριο συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Διάλεξα επίτηδες ένα σεμινάριο που γινόταν κοντά στο Ντίλενμπουργκ (Dillenburg). Ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφθώ τον Μπρούνο Γκρένινγκ στο κοιμητήριο, και να εξερευνήσω την πόλη όπου είχε ζήσει παλιότερα.
Όμως κατά τη διαδρομή προς το Ντίλενμπουργκ, ένιωσα να αναδύονται πάλι οι παλιές συγκινήσεις μου: «Τι θα γίνει αν πάθω και άλλη νευρική κρίση; Ή αν δεν τα πάω καλά με τους άλλους εκπαιδευόμενους;» Το μυαλό μου γέμισε με χιλιάδες σκέψεις. Ζήτησα από τον Μπρούνο Γκρένινγκ να με βοηθήσει να απαλλαγώ από εκείνες τις σκέψεις, να σκέφτομαι θετικές σκέψεις. Ζήτησα να με βοηθήσει κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου.
Και τότε ξαφνικά είδα στο δρόμο μου ένα μικρό ανοιχτό φορτηγό που είχε ζωγραφισμένη τη λέξη Bruno και ένα γλυκό αρκούδι με τα χέρια του ανοιχτά για να σε αγκαλιάσει. Κατάλαβα πως ήταν οιωνός. Δάκρυα χαράς άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλά μου, καθώς γνώριζα πως έχω απόλυτη προστασία και πως είμαι ευπρόσδεκτη στο Ντίλενμπουργκ.
Το σεμινάριο ήταν πολύ διδακτικό και ευχάριστο. Άξιζε οπωσδήποτε τον κόπο. Επίσης επισκέφθηκα τον τάφο του Μπρούνο στο κοιμητήριο. Ένιωθα ταραχή σαν κοριτσόπουλο στο πρώτο ραντεβού, ήμουν γεμάτη προσμονή. Καθώς πλησίαζα τον τάφο τα βήματά μου έγιναν ολοένα πιο γοργά, τόσο πολύ ανυπομονούσα να φτάσω. Στάθηκα μπροστά στον τάφο του με την επιγραφή «Ας έχετε εμπιστοσύνη και πίστη, η θεϊκή δύναμη βοηθάει και θεραπεύει».
Έκανα Συντονισμό και γέμισα με ειρήνη και αρμονία.
Ήθελα πολύ να βρω κάποιο αναμνηστικό, μια ‘Άγκυρα στο Καλό για να μου θυμίζει εκείνη την ημέρα που όλα λειτούργησαν τόσο θαυμάσια και αρμονικά. Το βλέμμα μου έπεσε στα ροδόδενδρα με τα κίτρινα λουλούδια που φύτρωναν ακριβώς γύρω από τον τάφο του Μπρούνο, και σκέφτηκα να πάρω έναν ανθό, σαν ενσάρκωση της χαράς της ζωής, και να τον ξηράνω. Όμως δεν μπορούσα να το κάνω – να κόψω λουλούδια από τον τάφο του Μπρούνο … τι και αν κάθε ένας έκοβε από ένα λουλούδι – η σκέψη δεν ήταν ευχάριστη.
Έκανα Συντονισμό για να δεχθώ το Θεραπευτικό Ρεύμα. Όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου, αντίκρισα κάτι απίστευτο. Εκεί μπροστά μου ήταν πεσμένος ένας ανθός του ροδόδενδρου. Βαθιά μέσα μου σκέφτηκα απλά «Ευχαριστώ». Πριν λίγο ο ανθός δεν ήταν στο έδαφος, θα τον είχα δει. Τον σήκωσα ευλαβικά και τον τοποθέτησα στο τετράδιό μου για να αρχίσει να στεγνώνει. Για εμένα ήταν οιωνός. Μέσα στην ένταση και τη βιασύνη της σημερινής εποχής, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητά τους να προσέχουν τους οιωνούς που μας έρχονται ως βοήθεια. Τους αγνοούν θεωρώντας τους ‘συμπτώσεις’, δεν τους παρατηρούν ή δεν τους δίνουν σημασία. Και όμως όταν κάποιος αποφασίζει να ανοίξει προς τον πνευματικό κόσμο, προς τον Θεό, αυτοί οι ‘μικροί οιωνοί’ συμβαίνουν όλο και πιο συχνά. Και ο πνευματικός κόσμος αγαλλιά μαζί μας κάθε φορά.
Κοινότητα του Βίλχελμσχαφεν (Wilhelmshaven), Γερμανία
Κάθε Συντονισμός (Einstellen) για το Θεραπευτικό Ρεύμα (Heilstrom) μου προσέφερε περισσότερη βεβαιότητα
Πριν δύο χρόνια παρακολούθησα ένα σεμινάριο συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Αισθανόμουν εξαθλιωμένη και πολύ ασταθής, για προσωπικούς λόγους. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου πέρασα σοβαρή νευρική κρίση και ήθελα να αυτοκτονήσω. Δεν ήμουν καθόλου ο εαυτός μου. Πάλευα με το Θεό και με ολόκληρο τον κόσμο. Η ζωή μου ολόκληρη κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου: το σπιτικό μου, η οικογένεια, οι φίλοι, όλοι και όλα εξαφανίστηκαν μέσα σε δύο μήνες. Αισθανόμουν σαν πρωταγωνιστής σε δυσάρεστη ταινία, σε ένα δράμα με δυσάρεστο τέλος.
Δεν μπορούσα καθόλου να αποφασίσω τι να κάνω, και πήγα στον Κύκλο των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ παρά τις αντίθετες συμβουλές των φίλων μου. Έλεγα στον εαυτό μου «Και τι έχεις να χάσεις? Έχεις ήδη πιάσει πάτο». Πήγα λοιπόν, και εκεί όλοι με υποδέχτηκαν με καλοσύνη. Κανείς δεν με ρώτησε τι ήθελα, ποια ήμουν και τι ασθένεια είχα. Αισθάνθηκα αποδεκτή και ασφαλής. Ήταν σαν να είχα φτάσει στο σπίτι μου.
Και πράγματι έφτασα στο σπίτι μου. Βρέθηκα κοντά στο Θεό. Κάθε Συντονισμός για το Θεραπευτικό Ρεύμα μου προσφέρει περισσότερη βεβαιότητα, και βρίσκω όλο και πιο πολύ το δρόμο για να επιστρέψω στον εαυτό μου. Δυναμώνω όλο και περισσότερο, και αποπνέω εσωτερική γαλήνη. Χαίρομαι που είμαι ζωντανή, η βαθιά θλίψη και η απόγνωση έχουν δώσει τη θέση τους σε χαρά και ηρεμία που εντυπωσιάζει τους ανθρώπους γύρω μου.
Έξι μήνες μετά την εισαγωγή μου ήμουν πια αρκετά σταθερή ώστε να βρω το θάρρος να παρακολουθήσω άλλο ένα σεμινάριο συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Διάλεξα επίτηδες ένα σεμινάριο που γινόταν κοντά στο Ντίλενμπουργκ (Dillenburg). Ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφθώ τον Μπρούνο Γκρένινγκ στο κοιμητήριο, και να εξερευνήσω την πόλη όπου είχε ζήσει παλιότερα.
Όμως κατά τη διαδρομή προς το Ντίλενμπουργκ, ένιωσα να αναδύονται πάλι οι παλιές συγκινήσεις μου: «Τι θα γίνει αν πάθω και άλλη νευρική κρίση; Ή αν δεν τα πάω καλά με τους άλλους εκπαιδευόμενους;» Το μυαλό μου γέμισε με χιλιάδες σκέψεις. Ζήτησα από τον Μπρούνο Γκρένινγκ να με βοηθήσει να απαλλαγώ από εκείνες τις σκέψεις, να σκέφτομαι θετικές σκέψεις. Ζήτησα να με βοηθήσει κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου.
Και τότε ξαφνικά είδα στο δρόμο μου ένα μικρό ανοιχτό φορτηγό που είχε ζωγραφισμένη τη λέξη Bruno και ένα γλυκό αρκούδι με τα χέρια του ανοιχτά για να σε αγκαλιάσει. Κατάλαβα πως ήταν οιωνός. Δάκρυα χαράς άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλά μου, καθώς γνώριζα πως έχω απόλυτη προστασία και πως είμαι ευπρόσδεκτη στο Ντίλενμπουργκ.
Το σεμινάριο ήταν πολύ διδακτικό και ευχάριστο. Άξιζε οπωσδήποτε τον κόπο. Επίσης επισκέφθηκα τον τάφο του Μπρούνο στο κοιμητήριο. Ένιωθα ταραχή σαν κοριτσόπουλο στο πρώτο ραντεβού, ήμουν γεμάτη προσμονή. Καθώς πλησίαζα τον τάφο τα βήματά μου έγιναν ολοένα πιο γοργά, τόσο πολύ ανυπομονούσα να φτάσω. Στάθηκα μπροστά στον τάφο του με την επιγραφή «Ας έχετε εμπιστοσύνη και πίστη, η θεϊκή δύναμη βοηθάει και θεραπεύει».
Έκανα Συντονισμό και γέμισα με ειρήνη και αρμονία.
Ήθελα πολύ να βρω κάποιο αναμνηστικό, μια ‘Άγκυρα στο Καλό για να μου θυμίζει εκείνη την ημέρα που όλα λειτούργησαν τόσο θαυμάσια και αρμονικά. Το βλέμμα μου έπεσε στα ροδόδενδρα με τα κίτρινα λουλούδια που φύτρωναν ακριβώς γύρω από τον τάφο του Μπρούνο, και σκέφτηκα να πάρω έναν ανθό, σαν ενσάρκωση της χαράς της ζωής, και να τον ξηράνω. Όμως δεν μπορούσα να το κάνω – να κόψω λουλούδια από τον τάφο του Μπρούνο … τι και αν κάθε ένας έκοβε από ένα λουλούδι – η σκέψη δεν ήταν ευχάριστη.
Έκανα Συντονισμό για να δεχθώ το Θεραπευτικό Ρεύμα. Όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου, αντίκρισα κάτι απίστευτο. Εκεί μπροστά μου ήταν πεσμένος ένας ανθός του ροδόδενδρου. Βαθιά μέσα μου σκέφτηκα απλά «Ευχαριστώ». Πριν λίγο ο ανθός δεν ήταν στο έδαφος, θα τον είχα δει. Τον σήκωσα ευλαβικά και τον τοποθέτησα στο τετράδιό μου για να αρχίσει να στεγνώνει. Για εμένα ήταν οιωνός. Μέσα στην ένταση και τη βιασύνη της σημερινής εποχής, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητά τους να προσέχουν τους οιωνούς που μας έρχονται ως βοήθεια. Τους αγνοούν θεωρώντας τους ‘συμπτώσεις’, δεν τους παρατηρούν ή δεν τους δίνουν σημασία. Και όμως όταν κάποιος αποφασίζει να ανοίξει προς τον πνευματικό κόσμο, προς τον Θεό, αυτοί οι ‘μικροί οιωνοί’ συμβαίνουν όλο και πιο συχνά. Και ο πνευματικός κόσμος αγαλλιά μαζί μας κάθε φορά.
Η Ιαση του σΩματος εξαρτΑται απΟ την Ιαση της ψυχΗς
Έρικα Βέρνερ (Erika Werner)
Κοινότητα του Μπόμπινγκεν (Bobingen), Γερμανία
Όταν κάθε άνθρωπος έχει αληθινά επίγνωση ότι βρίσκεται εδώ, επίγνωση της επίγειας ζωής του, τότε θα γνωρίζει πώς να φροντίζει το σώμα του, ακριβώς όπως το μικρό παιδί, το νεογέννητο, γνωρίζει ότι χρειάζεται τροφή για το σώμα του. Οι άνθρωποι έχουν λάβει αυτή τη γνώση από το Θεό χωρίς να χρειάζεται να τη διδαχθούν. Το θεϊκό στοιχείο υπάρχει μέσα τους.
Μπρούνο Γκρένινγκ
Αγαπητοί Φίλοι,
Ο εγγονός μου είναι σε κατάλληλη ηλικία για να παρακολουθήσει την παιδική κοινότητα. Άραγε πως θα μπορούσα να του μεταφέρω τη διδασκαλία όταν οι γονείς του δεν μπορούν ακόμα να αποδεχθούν τον Μπρούνο Γκρένινγκ; Συχνά αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω για το παιδί.
Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στον εγγονό μου, ο λαιμός του ήταν ερεθισμένος. Όλοι στο σπίτι, ακόμα και οι επισκέπτες, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι ήταν άρρωστος και ότι έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν άρρωστος. Δεν είπα τίποτα. Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου, συλλογίστηκα ήρεμα τι θα μπορούσα να του είχα πει σε εκείνες τις συνθήκες. Σκέφτηκα πολλά πράγματα. Είχα προσέξει ότι πήρε ένα κομμάτι λεμόνι και το πιπίλιζε. Τότε σκέφτηκα: Αυτό είναι. Μπορούμε να μεταβιβάσουμε τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ χωρίς ούτε καν να αναφέρουμε το όνομά του. Μας διδάσκει να επιστρέφουμε σε αυτό που είναι φυσικό, που είναι θεϊκό μέσα στον άνθρωπο. Πολλοί άνθρωποι έχουν φτιάξει έναν τεχνητό κόσμο μέσα τους και γύρω τους και έχουν εφεύρει δικούς τους ‘νόμους’ που συχνά είναι εχθρικοί προς τη ζωή και το μόνο που κάνουν είναι να φουσκώνουν τη νόηση.
Σε όλους τους τομείς της ζωής οι άνθρωποι παραμερίζουν και αγνοούν την πνευματική (Spiritual) πλευρά τους, αυτή που είναι φυσική και ζωντανή μέσα τους. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ είπε «Αν κάθε άνθρωπος έχει αληθινά επίγνωση ότι βρίσκεται εδώ, επίγνωση της επίγειας ζωής του, τότε θα γνωρίζει πώς να φροντίζει το σώμα του, ακριβώς όπως το μικρό παιδί, το νεογέννητο, γνωρίζει ότι χρειάζεται τροφή για το σώμα του. Οι άνθρωποι έχουν λάβει αυτή τη γνώση από το Θεό χωρίς να χρειάζεται να τη διδαχθούν. Το θεϊκό στοιχείο υπάρχει μέσα τους». Οι άνθρωποι θα έπρεπε να αποκλείσουν κάθε τι αφύσικο και να αφιερώσουν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στη φύση, της οποίας είναι μέρος.
Το σώμα μας δείχνει τι δεν είναι καλό για εμάς και τι είναι. Πολλοί άνθρωποι έχουν αρρωστήσει επειδή δεν άκουγαν πια το σώμα τους, ή δεν το κατανοούσαν καθόλου, και είχαν λανθασμένη διάθεση. Η ασθένεια είναι κατάσταση ανισορροπίας, ανεπαρκούς λειτουργίας ή υπερ-λειτουργίας σε κάποιους τομείς. Η φυσική κατάσταση του ανθρώπινου σώματος είναι να προσπαθεί να ανακτήσει την ισορροπία του. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να βοηθούμε το σώμα να επιτυγχάνει καλή ισορροπία με φυσικό τρόπο, και να ενισχύουμε το ανοσοποιητικό σύστημα.
Καθώς με τις σκέψεις μας έχουμε φτιάξει το δικό μας κόσμο, και έχουμε δικές μας απόψεις για το πώς πρέπει να είναι όλα γύρω μας, και καθώς πολλοί από τους συνανθρώπους μας είναι γενικά δυσαρεστημένοι για τα πάντα, δεν καταφέρνουν να ξαναβρούν την ισορροπία τους. Εξαρτάται πραγματικά από τις σκέψεις μας. Άραγε πιστεύω ότι είμαι άρρωστος; Ή μήπως πιστεύω στις Regelung (θεραπευτική προσαρμογή) και χαίρομαι που το σώμα μου μπορεί να ξαναγίνει καλά, ενώ πριν είχε χάσει την ισορροπία του; Παράλληλα με τις σκέψεις μας αναδύονται συναισθήματα που καθορίζουν αν είμαστε καλά ή όχι.
Γνωρίζουμε ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι επιβλαβή για εμάς τους ίδιους, και επίσης γνωρίζουμε ποια είναι η σωστή στάση. Ο τρόπος που αισθανόμαστε επηρεάζει τα πάντα γύρω μας, και ανάλογα με τα συναισθήματά μας, η επίδρασή μας στο περιβάλλον μας μπορεί να είναι εξισορροπητική, ή θεραπευτική, αλλά ακόμα και βλαβερή. Κάθε σωματική ασθένεια έχει ως αιτία κάποιες λανθασμένες σκεπτομορφές και αρνητικά συναισθήματα. Τα αμυντικά συστήματα του σώματος είναι αρκετά δυνατά ώστε να υπερνικούν την πηγή κάθε ασθένειας.
Συνεπώς έχει μεγάλη σημασία να εντοπίσουμε σε ποιους τομείς συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με ανώφελο τρόπο, και ποια πράγματα δεν ακολουθούν ακόμα τους θεϊκούς νόμους. Αν δεν έχουμε εσωτερική ειρήνη, μάταια θα προσπαθούμε να δημιουργούμε ειρήνη γύρω μας – δεν θα το επιτύχουμε.
Η ίαση του σώματος εξαρτάται από την ίαση της ψυχής. Συνεπώς έχει σημασία να έχουμε ήρεμη σκέψη. Πρώτα από όλα χρειάζεται να μάθουμε να έχουμε σωστά συναισθήματα, και να αποκαταστήσουμε τα φυσικά μας αισθήματα για το σώμα μας, όπως αυτά που κάθε παιδί διαθέτει από ένστικτο. Στη συνέχεια μπορούμε να αισθανθούμε αν αυτό που κάνουμε είναι καλό για εμάς ή αν μας βλάπτει. Μπορούμε να αισθανόμαστε σε ελάχιστο χρόνο αν κάποιο είδος τροφής που τρώμε συμφωνεί με το σώμα μας. Έχει μεγάλη σημασία να διδάσκουμε στα παιδιά να αναγνωρίζουν τα αισθήματα και τα συναισθήματά τους. Τα συναισθήματά μας μάς δείχνουν τι είναι λάθος και τι είναι σωστό. Εξ ίσου μεγάλη σημασία έχει να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να φροντίζουμε γενικότερα στη ζωή μας. Μπορούμε επίσης να βοηθούμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να αξιοποιούν στο έπακρο τα ταλέντα και τις ικανότητές τους.
Εύχομαι να μπορούμε να λέμε και να κάνουμε το σωστό.
Κοινότητα του Μπόμπινγκεν (Bobingen), Γερμανία
Όταν κάθε άνθρωπος έχει αληθινά επίγνωση ότι βρίσκεται εδώ, επίγνωση της επίγειας ζωής του, τότε θα γνωρίζει πώς να φροντίζει το σώμα του, ακριβώς όπως το μικρό παιδί, το νεογέννητο, γνωρίζει ότι χρειάζεται τροφή για το σώμα του. Οι άνθρωποι έχουν λάβει αυτή τη γνώση από το Θεό χωρίς να χρειάζεται να τη διδαχθούν. Το θεϊκό στοιχείο υπάρχει μέσα τους.
Μπρούνο Γκρένινγκ
Αγαπητοί Φίλοι,
Ο εγγονός μου είναι σε κατάλληλη ηλικία για να παρακολουθήσει την παιδική κοινότητα. Άραγε πως θα μπορούσα να του μεταφέρω τη διδασκαλία όταν οι γονείς του δεν μπορούν ακόμα να αποδεχθούν τον Μπρούνο Γκρένινγκ; Συχνά αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω για το παιδί.
Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στον εγγονό μου, ο λαιμός του ήταν ερεθισμένος. Όλοι στο σπίτι, ακόμα και οι επισκέπτες, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι ήταν άρρωστος και ότι έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν άρρωστος. Δεν είπα τίποτα. Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου, συλλογίστηκα ήρεμα τι θα μπορούσα να του είχα πει σε εκείνες τις συνθήκες. Σκέφτηκα πολλά πράγματα. Είχα προσέξει ότι πήρε ένα κομμάτι λεμόνι και το πιπίλιζε. Τότε σκέφτηκα: Αυτό είναι. Μπορούμε να μεταβιβάσουμε τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ χωρίς ούτε καν να αναφέρουμε το όνομά του. Μας διδάσκει να επιστρέφουμε σε αυτό που είναι φυσικό, που είναι θεϊκό μέσα στον άνθρωπο. Πολλοί άνθρωποι έχουν φτιάξει έναν τεχνητό κόσμο μέσα τους και γύρω τους και έχουν εφεύρει δικούς τους ‘νόμους’ που συχνά είναι εχθρικοί προς τη ζωή και το μόνο που κάνουν είναι να φουσκώνουν τη νόηση.
Σε όλους τους τομείς της ζωής οι άνθρωποι παραμερίζουν και αγνοούν την πνευματική (Spiritual) πλευρά τους, αυτή που είναι φυσική και ζωντανή μέσα τους. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ είπε «Αν κάθε άνθρωπος έχει αληθινά επίγνωση ότι βρίσκεται εδώ, επίγνωση της επίγειας ζωής του, τότε θα γνωρίζει πώς να φροντίζει το σώμα του, ακριβώς όπως το μικρό παιδί, το νεογέννητο, γνωρίζει ότι χρειάζεται τροφή για το σώμα του. Οι άνθρωποι έχουν λάβει αυτή τη γνώση από το Θεό χωρίς να χρειάζεται να τη διδαχθούν. Το θεϊκό στοιχείο υπάρχει μέσα τους». Οι άνθρωποι θα έπρεπε να αποκλείσουν κάθε τι αφύσικο και να αφιερώσουν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στη φύση, της οποίας είναι μέρος.
Το σώμα μας δείχνει τι δεν είναι καλό για εμάς και τι είναι. Πολλοί άνθρωποι έχουν αρρωστήσει επειδή δεν άκουγαν πια το σώμα τους, ή δεν το κατανοούσαν καθόλου, και είχαν λανθασμένη διάθεση. Η ασθένεια είναι κατάσταση ανισορροπίας, ανεπαρκούς λειτουργίας ή υπερ-λειτουργίας σε κάποιους τομείς. Η φυσική κατάσταση του ανθρώπινου σώματος είναι να προσπαθεί να ανακτήσει την ισορροπία του. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να βοηθούμε το σώμα να επιτυγχάνει καλή ισορροπία με φυσικό τρόπο, και να ενισχύουμε το ανοσοποιητικό σύστημα.
Καθώς με τις σκέψεις μας έχουμε φτιάξει το δικό μας κόσμο, και έχουμε δικές μας απόψεις για το πώς πρέπει να είναι όλα γύρω μας, και καθώς πολλοί από τους συνανθρώπους μας είναι γενικά δυσαρεστημένοι για τα πάντα, δεν καταφέρνουν να ξαναβρούν την ισορροπία τους. Εξαρτάται πραγματικά από τις σκέψεις μας. Άραγε πιστεύω ότι είμαι άρρωστος; Ή μήπως πιστεύω στις Regelung (θεραπευτική προσαρμογή) και χαίρομαι που το σώμα μου μπορεί να ξαναγίνει καλά, ενώ πριν είχε χάσει την ισορροπία του; Παράλληλα με τις σκέψεις μας αναδύονται συναισθήματα που καθορίζουν αν είμαστε καλά ή όχι.
Γνωρίζουμε ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι επιβλαβή για εμάς τους ίδιους, και επίσης γνωρίζουμε ποια είναι η σωστή στάση. Ο τρόπος που αισθανόμαστε επηρεάζει τα πάντα γύρω μας, και ανάλογα με τα συναισθήματά μας, η επίδρασή μας στο περιβάλλον μας μπορεί να είναι εξισορροπητική, ή θεραπευτική, αλλά ακόμα και βλαβερή. Κάθε σωματική ασθένεια έχει ως αιτία κάποιες λανθασμένες σκεπτομορφές και αρνητικά συναισθήματα. Τα αμυντικά συστήματα του σώματος είναι αρκετά δυνατά ώστε να υπερνικούν την πηγή κάθε ασθένειας.
Συνεπώς έχει μεγάλη σημασία να εντοπίσουμε σε ποιους τομείς συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με ανώφελο τρόπο, και ποια πράγματα δεν ακολουθούν ακόμα τους θεϊκούς νόμους. Αν δεν έχουμε εσωτερική ειρήνη, μάταια θα προσπαθούμε να δημιουργούμε ειρήνη γύρω μας – δεν θα το επιτύχουμε.
Η ίαση του σώματος εξαρτάται από την ίαση της ψυχής. Συνεπώς έχει σημασία να έχουμε ήρεμη σκέψη. Πρώτα από όλα χρειάζεται να μάθουμε να έχουμε σωστά συναισθήματα, και να αποκαταστήσουμε τα φυσικά μας αισθήματα για το σώμα μας, όπως αυτά που κάθε παιδί διαθέτει από ένστικτο. Στη συνέχεια μπορούμε να αισθανθούμε αν αυτό που κάνουμε είναι καλό για εμάς ή αν μας βλάπτει. Μπορούμε να αισθανόμαστε σε ελάχιστο χρόνο αν κάποιο είδος τροφής που τρώμε συμφωνεί με το σώμα μας. Έχει μεγάλη σημασία να διδάσκουμε στα παιδιά να αναγνωρίζουν τα αισθήματα και τα συναισθήματά τους. Τα συναισθήματά μας μάς δείχνουν τι είναι λάθος και τι είναι σωστό. Εξ ίσου μεγάλη σημασία έχει να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να φροντίζουμε γενικότερα στη ζωή μας. Μπορούμε επίσης να βοηθούμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να αξιοποιούν στο έπακρο τα ταλέντα και τις ικανότητές τους.
Εύχομαι να μπορούμε να λέμε και να κάνουμε το σωστό.
Η οστεοαρθρΙτιδα εΙχε προσβΑλει το δΑχτυλο μιας γυναΙκας
Ρενάτε Φρίτσε (Renate Fritze) και Φέρντιναντ Ρυγκ (Ferdinand Ruegg)
Ιούλιος 2011
Ταξίδι στα νησιά Μαδαγασκάρη, Ρεϋνιόν (Réunion) και Μωρίς (Maurice – Mauritius)
Η Ελίσα Ραναΐβο, ιατρός στο Παρίσι που κατάγεται από τη Μαδαγασκάρη, ευχόταν και επιθυμούσε από πολύ καιρό η διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ να φτάσει στην πατρίδα της. Συγκινήθηκε πολύ όταν ο κος Καμπ (Kamp) της ζήτησε να παρουσιάσει διαλέξεις ιατρικών πληροφοριών στη Μαδαγασκάρη. Τον Μάιο του 2011 ταξίδεψε με τον Φέρντιναντ Ρυγκ και τη Ρενάτε Φρίτσε στη Μαδαγασκάρη, ένα θαυμάσιο νησί που οι κάτοικοί του ζουν ακόμα σε αρμονία με τη Φύση. Οι διαλέξεις προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον στις τρεις πόλεις που επισκέφτηκαν: οι άνθρωποι ένιωσαν την αλήθεια για τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ, και κάποιοι πήγαν πολλές φορές στις διαλέξεις, που γίνονταν πρωινά και απογεύματα. Ήθελαν να μάθουν όσο περισσότερο μπορούσαν και να το μεταδώσουν και σε άλλους. Ακόμα και κάποιοι ιατροί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για το θέμα «Βοήθεια και θεραπεία στον Πνευματικό δρόμο μέσω της διδασκαλίας του Μπρούνο Γκρένινγκ», επειδή οι ασθενείς τους έπρεπε να πληρώνουν μόνοι τους τις θεραπείες και τα φάρμακα.
Στη τελευταία διάλεξη αξιωθήκαμε να παρακολουθήσουμε μια ίαση. Η οστεοαρθρίτιδα είχε προσβάλει το δάχτυλο μιας γυναίκας, και για πολλούς μήνες δεν είχε μπορέσει να το κρατήσει ίσιο. Μετά τη διάλεξη μπορούσε να κρατήσει εκείνο το δάχτυλο με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο, χωρίς καθόλου πόνο. Έχει ενδιαφέρον ότι ο γιος της είχε ανακαλύψει τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ 17 χρόνια πριν στο Λιντς (Linz) της Αυστρίας, όπου σπούδαζε με διεθνή υποτροφία.
Βρήκαμε πολλούς βοηθούς και ευχόμαστε πως οι Κοινότητες θα μεγαλώσουν καλά στο μεγάλο νησί. Ήδη τρεις Κοινότητες έχουν τακτικές Ώρες της Κοινότητας, και δυο ακόμα θα ακολουθήσουν. Σύντομα θα υπάρχουν φυλλάδια και βιβλία μεταφρασμένα στην επίσημη γλώσσα Μαλαγάς, παρότι οι εύποροι μιλούν επίσης γαλλικά.
Η νήσος Ρεϋνιόν ανήκει στη Γαλλία, και οι Φίλοι θα λάβουν καλή υποστήριξη από Φίλους στη Γαλλία. Πριν αρχίσει η πρώτη διάλεξη στην πρωτεύουσα Σαιντ-Ντενί (Saint-Denis), ένας δημοσιογράφος τοπικής εφημερίδας κατέφθασε μαζί με φωτογράφους. Φωτογράφησαν το εισαγωγικό υλικό, τη φωτογραφία του Μπρούνο, τους παρουσιαστές, ακόμα και το κουτί των προσφορών. Ο δημοσιογράφος έμεινε στη διάλεξη ως το τέλος. Δυο μέρες αργότερα, λίγο πριν την τρίτη διάλεξη, η φωτογραφία του Μπρούνο Γκρένινγκ που συνήθως μοιράζεται στην Εισαγωγή ήταν πρωτοσέλιδη στην εφημερίδα, μαζί με ένα άρθρο τριών σελίδων γεμάτο πληροφορίες, και περίληψη της διδασκαλίας του Μπρούνο. Χάρη σε αυτή τη δημοσίευση, η τρίτη διάλεξη είχε πολύ κόσμο, και ο μελλοντικός επικεφαλής της Κοινότητας ήρθε στη διάλεξη εξαιτίας αυτού του άρθρου! Ο Μπρούνο Γκρένινγκ έγινε πολύ γρήγορα γνωστός στους κατοίκους της Ρεϋνιόν.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το νησί Μωρίς, που βρίσκεται στην ίδια περιοχή του Ινδικού Ωκεανού. Τις διαλέξεις εκεί τις είχε οργανώσει η κα Μπούντια (Boodia), Φίλη από το Μωρίς που ζει από χρόνια στη Φρανκφούρτη. Μετά τις διαλέξεις η κα Μπούντια συνεχίζει να κάνει Εισαγωγές, και σύντομα θα υπάρχει Κοινότητα στο Μωρίς.
Είναι υπέροχο να βιώνουμε πως οι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο ανακαλύπτουν και εκτιμούν την αλήθεια στη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ!
Ιούλιος 2011
Ταξίδι στα νησιά Μαδαγασκάρη, Ρεϋνιόν (Réunion) και Μωρίς (Maurice – Mauritius)
Η Ελίσα Ραναΐβο, ιατρός στο Παρίσι που κατάγεται από τη Μαδαγασκάρη, ευχόταν και επιθυμούσε από πολύ καιρό η διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ να φτάσει στην πατρίδα της. Συγκινήθηκε πολύ όταν ο κος Καμπ (Kamp) της ζήτησε να παρουσιάσει διαλέξεις ιατρικών πληροφοριών στη Μαδαγασκάρη. Τον Μάιο του 2011 ταξίδεψε με τον Φέρντιναντ Ρυγκ και τη Ρενάτε Φρίτσε στη Μαδαγασκάρη, ένα θαυμάσιο νησί που οι κάτοικοί του ζουν ακόμα σε αρμονία με τη Φύση. Οι διαλέξεις προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον στις τρεις πόλεις που επισκέφτηκαν: οι άνθρωποι ένιωσαν την αλήθεια για τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ, και κάποιοι πήγαν πολλές φορές στις διαλέξεις, που γίνονταν πρωινά και απογεύματα. Ήθελαν να μάθουν όσο περισσότερο μπορούσαν και να το μεταδώσουν και σε άλλους. Ακόμα και κάποιοι ιατροί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για το θέμα «Βοήθεια και θεραπεία στον Πνευματικό δρόμο μέσω της διδασκαλίας του Μπρούνο Γκρένινγκ», επειδή οι ασθενείς τους έπρεπε να πληρώνουν μόνοι τους τις θεραπείες και τα φάρμακα.
Στη τελευταία διάλεξη αξιωθήκαμε να παρακολουθήσουμε μια ίαση. Η οστεοαρθρίτιδα είχε προσβάλει το δάχτυλο μιας γυναίκας, και για πολλούς μήνες δεν είχε μπορέσει να το κρατήσει ίσιο. Μετά τη διάλεξη μπορούσε να κρατήσει εκείνο το δάχτυλο με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο, χωρίς καθόλου πόνο. Έχει ενδιαφέρον ότι ο γιος της είχε ανακαλύψει τη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ 17 χρόνια πριν στο Λιντς (Linz) της Αυστρίας, όπου σπούδαζε με διεθνή υποτροφία.
Βρήκαμε πολλούς βοηθούς και ευχόμαστε πως οι Κοινότητες θα μεγαλώσουν καλά στο μεγάλο νησί. Ήδη τρεις Κοινότητες έχουν τακτικές Ώρες της Κοινότητας, και δυο ακόμα θα ακολουθήσουν. Σύντομα θα υπάρχουν φυλλάδια και βιβλία μεταφρασμένα στην επίσημη γλώσσα Μαλαγάς, παρότι οι εύποροι μιλούν επίσης γαλλικά.
Η νήσος Ρεϋνιόν ανήκει στη Γαλλία, και οι Φίλοι θα λάβουν καλή υποστήριξη από Φίλους στη Γαλλία. Πριν αρχίσει η πρώτη διάλεξη στην πρωτεύουσα Σαιντ-Ντενί (Saint-Denis), ένας δημοσιογράφος τοπικής εφημερίδας κατέφθασε μαζί με φωτογράφους. Φωτογράφησαν το εισαγωγικό υλικό, τη φωτογραφία του Μπρούνο, τους παρουσιαστές, ακόμα και το κουτί των προσφορών. Ο δημοσιογράφος έμεινε στη διάλεξη ως το τέλος. Δυο μέρες αργότερα, λίγο πριν την τρίτη διάλεξη, η φωτογραφία του Μπρούνο Γκρένινγκ που συνήθως μοιράζεται στην Εισαγωγή ήταν πρωτοσέλιδη στην εφημερίδα, μαζί με ένα άρθρο τριών σελίδων γεμάτο πληροφορίες, και περίληψη της διδασκαλίας του Μπρούνο. Χάρη σε αυτή τη δημοσίευση, η τρίτη διάλεξη είχε πολύ κόσμο, και ο μελλοντικός επικεφαλής της Κοινότητας ήρθε στη διάλεξη εξαιτίας αυτού του άρθρου! Ο Μπρούνο Γκρένινγκ έγινε πολύ γρήγορα γνωστός στους κατοίκους της Ρεϋνιόν.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το νησί Μωρίς, που βρίσκεται στην ίδια περιοχή του Ινδικού Ωκεανού. Τις διαλέξεις εκεί τις είχε οργανώσει η κα Μπούντια (Boodia), Φίλη από το Μωρίς που ζει από χρόνια στη Φρανκφούρτη. Μετά τις διαλέξεις η κα Μπούντια συνεχίζει να κάνει Εισαγωγές, και σύντομα θα υπάρχει Κοινότητα στο Μωρίς.
Είναι υπέροχο να βιώνουμε πως οι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο ανακαλύπτουν και εκτιμούν την αλήθεια στη διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ!
Ο ΘεΟς θΕλει το απολΥτως καλΥτερο για εμΑς
Μανουέλα Σμίτς (Manuela Schmitz)
Κοινότητα του Ανόβερου (Hannover), Γερμανία
Ο Θεός θέλει το απολύτως καλύτερο για εμάς, και εμείς χρειάζεται να τον εμπιστευόμαστε.
Αγαπητοί Φίλοι,
Τον Απρίλιο του 2011 βίωσα πως ο σύντροφός μου, που ακολουθεί επίσης της διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ, δέχθηκε θαυμάσια καθοδήγηση. Στις 31 Μαρτίου 2011 τέλειωνε μια εκπαίδευση για να γίνει εμπειρογνώμων στη βιομηχανική τεχνολογία CNC, αλλά στις 20 Μαρτίου δεν είχε ακόμα προσφορά εργασίας και αυτό τον ανησυχούσε.
Παρακολουθώ τον Κύκλο των Φίλων από τον Οκτώβριο 2005, και έκανα Συντονισμό (Einstellen) για την κατάσταση της εργασίας του. Μέσα σε τέσσερις μέρες μετά την 20ή Μαρτίου, δέχθηκε προσκλήσεις για τρεις συνεντεύξεις με εργοδότες, που όλες θα γίνονταν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας. Αποφάσισε γρήγορα να ακυρώσει μία από τις συνεντεύξεις. Έμειναν δύο εταιρίες και χρειαζόταν να αποφασίσει μεταξύ δύο προσφορών εργασίας. Η μία εταιρία του προσέφερε μόνιμη απασχόληση με συγκριτικά καλό μισθό και νέες ευθύνες, αλλά με καθημερινή διαδρομή μιας περίπου ώρας, και άλλης μιας για την επιστροφή. Η άλλη προσφορά εργασίας ήταν από γραφείο προσωρινής απασχόλησης.
Τόσο η διαδρομή από το σπίτι στην εργασία όσο και οι αποδοχές ήταν καλύτερες από εκείνες της πρώτης προσφοράς. Ο φίλος μου δεν ήξερε με ποιο τρόπο να αποφασίσει και τι θα ήταν το καλύτερο για τον ίδιο. Είδα ότι αισθανόταν πολύ ανασφαλής και ζήτησα επειγόντως από τον Μπρούνο πνευματική (Spiritual) βοήθεια. Η ευχή μου ήταν να γίνει το απολύτως καλύτερο.
Μου ήρθε το όνομα της δεύτερης εταιρίας, πράγμα που αρχικά με εξέπληξε καθώς η πρώτη εταιρία του είχε προσφέρει μόνιμη απασχόληση! Επίσης, δήλωναν ότι θέλουν να βελτιώσουν τις επαγγελματικές του δεξιότητες! Του είπα για την απάντηση που πήρα κατά τη διάρκεια του Συντονισμού.
Εκείνος επέλεξε την πρώτη εταιρία για το μόνιμο της απασχόλησης. Όμως πρόσεξα κάποια αβεβαιότητα καθώς αποφάσιζε. Πέρασε μια εβδομάδα περιμένοντας τη σύμβαση εργασίας. Μια ημέρα πριν τη δική μου Ώρα της Κοινότητας — ήταν Τετάρτη — έλαβε τη σύμβαση από την πρώτη εταιρία. Τελικά η σύμβαση ήταν περιορισμένου χρόνου, για 12 μήνες. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι διάλεξε λάθος εταιρία. Δυστυχώς είχε ήδη απορρίψει την πρόταση της δεύτερης εταιρίας, και αισθανόταν αληθινή απελπισία.
Την επόμενη στην Ώρα της Κοινότητας ζήτησα από τον Μπρούνο καθοδήγηση για το δίλημμα του φίλου μου. Στο πρωινό μας το επόμενο πρωί μιλήσαμε για αυτό. Παρατήρησα ότι αισθανόταν ακόμα πεσμένος. Οφείλω να ομολογήσω ότι στο φίλο μου δεν αρέσει να παραδέχεται ότι έκανε λάθος. Αισθάνεται πολύ άβολα όταν κάνει λάθη. Έλαβα τη σκέψη να του πω να τηλεφωνήσει ξανά στη δεύτερη εταιρία, και να του εξηγήσω ότι δεν θα ήταν ντροπή και δεν θα έπρεπε να αισθάνεται αμηχανία να τηλεφωνήσει. Το απόγευμα που τον είδα μου είπε ότι είχε ήδη τηλεφωνήσει. Τους εξήγησε ότι άλλαξε γνώμη και ότι θα του άρεσε να εργαστεί μαζί τους. Τους ρώτησε επίσης αν μπορούσε να περάσει από τα γραφεία τους για να τους συστηθεί. Η συνομιλήτριά του τον άκουσε έκπληκτη. Το ίδιο πρωί πήγε στην εταιρία για δεύτερη συνέντευξη και υπέγραψε αμέσως σύμβαση εργασίας.
Τώρα είναι ευχαριστημένος που μπόρεσε να διορθώσει την απόφασή του, και του αρέσει πολύ η νέα του απασχόληση. Εγώ και ο φίλος μου ευχαριστούμε τον Μπρούνο Γκρένινγκ για αυτή την καθοδήγηση.
Κοινότητα του Ανόβερου (Hannover), Γερμανία
Ο Θεός θέλει το απολύτως καλύτερο για εμάς, και εμείς χρειάζεται να τον εμπιστευόμαστε.
Αγαπητοί Φίλοι,
Τον Απρίλιο του 2011 βίωσα πως ο σύντροφός μου, που ακολουθεί επίσης της διδασκαλία του Μπρούνο Γκρένινγκ, δέχθηκε θαυμάσια καθοδήγηση. Στις 31 Μαρτίου 2011 τέλειωνε μια εκπαίδευση για να γίνει εμπειρογνώμων στη βιομηχανική τεχνολογία CNC, αλλά στις 20 Μαρτίου δεν είχε ακόμα προσφορά εργασίας και αυτό τον ανησυχούσε.
Παρακολουθώ τον Κύκλο των Φίλων από τον Οκτώβριο 2005, και έκανα Συντονισμό (Einstellen) για την κατάσταση της εργασίας του. Μέσα σε τέσσερις μέρες μετά την 20ή Μαρτίου, δέχθηκε προσκλήσεις για τρεις συνεντεύξεις με εργοδότες, που όλες θα γίνονταν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας. Αποφάσισε γρήγορα να ακυρώσει μία από τις συνεντεύξεις. Έμειναν δύο εταιρίες και χρειαζόταν να αποφασίσει μεταξύ δύο προσφορών εργασίας. Η μία εταιρία του προσέφερε μόνιμη απασχόληση με συγκριτικά καλό μισθό και νέες ευθύνες, αλλά με καθημερινή διαδρομή μιας περίπου ώρας, και άλλης μιας για την επιστροφή. Η άλλη προσφορά εργασίας ήταν από γραφείο προσωρινής απασχόλησης.
Τόσο η διαδρομή από το σπίτι στην εργασία όσο και οι αποδοχές ήταν καλύτερες από εκείνες της πρώτης προσφοράς. Ο φίλος μου δεν ήξερε με ποιο τρόπο να αποφασίσει και τι θα ήταν το καλύτερο για τον ίδιο. Είδα ότι αισθανόταν πολύ ανασφαλής και ζήτησα επειγόντως από τον Μπρούνο πνευματική (Spiritual) βοήθεια. Η ευχή μου ήταν να γίνει το απολύτως καλύτερο.
Μου ήρθε το όνομα της δεύτερης εταιρίας, πράγμα που αρχικά με εξέπληξε καθώς η πρώτη εταιρία του είχε προσφέρει μόνιμη απασχόληση! Επίσης, δήλωναν ότι θέλουν να βελτιώσουν τις επαγγελματικές του δεξιότητες! Του είπα για την απάντηση που πήρα κατά τη διάρκεια του Συντονισμού.
Εκείνος επέλεξε την πρώτη εταιρία για το μόνιμο της απασχόλησης. Όμως πρόσεξα κάποια αβεβαιότητα καθώς αποφάσιζε. Πέρασε μια εβδομάδα περιμένοντας τη σύμβαση εργασίας. Μια ημέρα πριν τη δική μου Ώρα της Κοινότητας — ήταν Τετάρτη — έλαβε τη σύμβαση από την πρώτη εταιρία. Τελικά η σύμβαση ήταν περιορισμένου χρόνου, για 12 μήνες. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι διάλεξε λάθος εταιρία. Δυστυχώς είχε ήδη απορρίψει την πρόταση της δεύτερης εταιρίας, και αισθανόταν αληθινή απελπισία.
Την επόμενη στην Ώρα της Κοινότητας ζήτησα από τον Μπρούνο καθοδήγηση για το δίλημμα του φίλου μου. Στο πρωινό μας το επόμενο πρωί μιλήσαμε για αυτό. Παρατήρησα ότι αισθανόταν ακόμα πεσμένος. Οφείλω να ομολογήσω ότι στο φίλο μου δεν αρέσει να παραδέχεται ότι έκανε λάθος. Αισθάνεται πολύ άβολα όταν κάνει λάθη. Έλαβα τη σκέψη να του πω να τηλεφωνήσει ξανά στη δεύτερη εταιρία, και να του εξηγήσω ότι δεν θα ήταν ντροπή και δεν θα έπρεπε να αισθάνεται αμηχανία να τηλεφωνήσει. Το απόγευμα που τον είδα μου είπε ότι είχε ήδη τηλεφωνήσει. Τους εξήγησε ότι άλλαξε γνώμη και ότι θα του άρεσε να εργαστεί μαζί τους. Τους ρώτησε επίσης αν μπορούσε να περάσει από τα γραφεία τους για να τους συστηθεί. Η συνομιλήτριά του τον άκουσε έκπληκτη. Το ίδιο πρωί πήγε στην εταιρία για δεύτερη συνέντευξη και υπέγραψε αμέσως σύμβαση εργασίας.
Τώρα είναι ευχαριστημένος που μπόρεσε να διορθώσει την απόφασή του, και του αρέσει πολύ η νέα του απασχόληση. Εγώ και ο φίλος μου ευχαριστούμε τον Μπρούνο Γκρένινγκ για αυτή την καθοδήγηση.
ΣυναντΗσαμε εκατοντΑδες ανθρΩπους που δΕχθηκαν τη διδασκαλΙα
